➖غائبین انقلاب ➖یکم. آقای توکلی می گفت به یکی از بزرگان سیاسی و کهنه کار- نامش بماند- گفتم این خانه مجلل در شان شما و مسئولیت تان نیست. توضیح داد که حلال است و چه وچه. گفتم حتمن همینطور است. اما غرضم نسبت این خانه با جایگاه شما و انتظار مردمست. گفت حق باشماست. باید این مسئولیت را واگذار کنم. برایم جالب بود. مسئول محترم حاضر بود نقشش در انقلاب را واگذارد، اما سبک زندگی اش را تغییر ندهد. واقعیت این است که امتحان کردن با سبک زندگی، سخت است و توفیق در این محن کار هرکس نیست. یاد سرلشکر فیروزآبادی افتادم. خیلی ها این بزرگوار را به مالک و مقداد علی می شناختند. الحق هم سالها زحمت کشید و خدمت کرد. اما گوش بفرمانی و سربازی تا وقتی بود که پای اوامر سیاسی و نظامی در میانست؛ چه انکه وقتی فرمودند این خانه دولتی را در لواسان واگذار کنید؛ آنقدر تعلل کردند تا ماجرا رسانه ای شود. ولایت و جمهوری اسلامی خوب است تا جائیکه کار به کار زندگی شخصی آقایان نداشته باشد. روزگار سختی است. به قول آن پیر فرزانه تنها کسانی تا آخر خط می مانند که طعم سادگی را چشیده باشند. ➖دوم. این روزها موج استعفا از دولت راه افتاده است. عمدتن هم مدعی اند که نقشی نداشته و بی اختیارند. اما یک سوال ساده؛ اگر واقعن سهمی نداشتند چرا تا امروز ماندند؟ چرا زودتر رها نکردند؟ توضیح نمی خواهد؛ این قدرت رو به زوال دیگر شیرین نیست. بین کاخ نشینی فردی و تحمل مشکلات و سختی ها در دولت، طبیعی است که زندگی شخصی را انتخاب کنند. ➖سوم. بند یکم و دوم مهم نیست. مقدمه را نوشتم برای همین یک خط؛ این قبیل وقایع برای من و ما درس عبرت است؛ در دوره تثبیت و جهش انقلاب، ابتلا با سبک زندگی مان است؛ نه فقط داشته های ذهنی. باید زندگی مان را پای انقلاب بیاوریم نه فقط مشت گره کرده و طنین صدای مان. در غیر اینصورت در بزنگاه های انقلاب، بدون تردید غائبیم. #محسن_مهدیان eitaa.com/siasion598 eitaa.com/siasion598