پیامبر اکرم و اهل‌بیت ایشان به عنوان روحِ نظام هستی هستند، که به اعضا و جوارح هم اختیار داده‌اند. اختیار بدن نسبت به روح بسیار کمتر است، ولی اختیار دارد... همان‌طور که بدن در جایگاه خودش نسبت به روح اختیار دارد، و رفتار اعضا و جوارح بر روح تأثیر می‌گذارد؛ ما هم که به منزله‌ی بدنِ امام هستیم، و به ما هم اختیار داده شده، اعمال ما یعنی رد و قبول کردنِ ما نسبت به هدایتی که امام می‌فرستد، بر ایشان تأثیر دارد! همان‌طور که اگر اتفاقی برای بدن بیفتد، اولین تأثیرش بر روح و روان ماست؛ لذا امام که حقیقت و روح هستی است، از درد و رنج ما متأثر می‌شوند. لذا امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «بِنَا يُبْدَأُ اَلْبَلاَءُ ثُمَّ بِكُمْ» بلاها اول به ما می‌خورد، بعد در شما ظهور پیدا می‌کند. از امام معصوم سلام‌الله علیه پرسیدند که چطور می‌شود که شما این‌قدر به ما گره خورده‌اید، ولی بر ما تأثیری ندارد؟ امام مثال می‌زنند که وقتی عضوی از بدن، مثلا یک انگشت قطع می‌شود، کل بدن از آن حادثه تأثیر می‌پذیرد؛ ولی برای خود آن عضو که جدا شده، تأثیری ندارد! چون او ارتباطش را قطع کرده، دیگر تأثیری روی او ندارد، اما کل بدن متأثر می‌شود. امام علیه‌السلام به منزله‌ی روح و حیات کل هستی است، که وقتی یک عضو از آن جدا می‌شود، امام تأثر حقیقی را پیدا می‌کند. خب اگر این‌طوری است، این همه بلاها برای چیست؟! این بلاها همانند لطف مادری است که اگر بچه‌اش مریض بشود، او را دکتر می‌برد، آمپول می‌زند، اگر کارش به جراحی بکشد، دست دکتر را هم می‌بوسد، هر چه پول بخواهد به او می‌دهد. 👤 بخشی از بیانات یکی از شاگردان سلوکی مرحوم سعادت‌پرور(ره) کانال 🇮🇷 تهذیب و اخلاق 🇮🇷 👇👇👇 https://eitaa.com/joinchat/3810328601Cd756f67536