🍂سلسله مباحث: راه و رسم طلبگی شماره 10 🔹موضوع: نکاتی پیرامون برنامه‏ریزی/قسمت دوم 3. ناتوانی در اجرای برنامه گاهی به‏خاطر «نواقص» برنامه و عدم رعایت قواعد برنامه‏ریزی است و گاهی به «سستی و تنبلی» بازگشت دارد. نباید تمام عمر ما به برنامه‏ریزی بگذرد. پس از رسیدن به نتیجه باید اقدام و عمل را آغاز نمود. 4. گاهی ناتوانی در اجرای برنامه، ما را نسبت به اصل برنامه‏ریزی دل‌سرد می‏سازد. به‏ این بهانه که به برنامه عمل نمی‏کنیم، نباید برنامه‏ریزی و تدبیر را کنار بگذاریم. کسی‏ که برنامه دارد هر چند صد در صد به آن عمل نکند، از کسی‏که برنامه ندارد موفق‏تر است. 5. برای هر هدف ریز یا درشتی، فکر کردن و برنامه داشتن، مطلوب است: برنامة ورزشی، برنامة عبادی، برنامة دیدار از خویشاوندان و دوستان، برنامه برای مسافرت‏های تابستانی، برنامه برای هزینة درآمد، یا تهیه مایحتاج، تعیین جایگاه برای لوازم منزل و... . این برنامه‏ریزی و تدبیر، نتیجه کار را بیشتر و ضایعات و آسیب‏ها را کمتر می‏کند. البته مسائل کلان زندگی، اولویت بیشتری برای فکر و تدبیر دارند. در عین‏حال فکر کردن برای طراحی بهترین نقشه در برخی امور جزئی نیز علاوه بر افزایش قدرت تفکر و دقت‏ نظر، راه ما را به‏سوی اهداف کلان هموارتر می‏کند. غالباً فکرکردن در مسائل خرد مؤونه و تلاش زیادی نمی‏طلبد و مواد اولیه‏اش آماده و در دسترس است. 6. تدبیر نباید به وسواس منتهی شود. گاهی دقت فراوان در جزئیات و عواقب یک کار مانع انجام آن می‏شود و هول وهراس بیجا ایجاد می‏کند. تدبیر، که ابزاری برای بهبود انجام کار است، نباید به اصل انجام ‏کار آسیب رساند. احتیاط بیش‏ از اندازه در اقدام، ما را از اصل اقدام محروم می‏کند و به همین جهت خلاف احتیاط است. گاهی لازم است دقت و ظرافت کار را کمتر در نظر گیریم تا آن فعالیت عملی شود و این خود عین تدبیر است. چنان که گفته‏اند سنگ بزرگ نشانِ نزدن است.# ندای_تهذیب 💐 @nedaye_tahzib 🌱 tahzib-howzeh.com