انسان فطرتا موجودی لذت طلب است و ما نمی توانیم و نباید این غریزه او را از بین ببریم . خدا وقتی چنین چیزی را به انسان داده بی شک مفید است و باید از آن استفاده شود حال یا در این دنیا یا در آخرت و یا هر دو . پس در بحث وارستگی از لذات دنیایی قرار نیست اصل غریزه لذت سوخته شود بلکه قرار است با لذت دیگری جایگزین شود و آن لذت ، لذتِ ذکر است . انسان تا زمانی که لذات معنوی را نچشیده باشد خیال می کند که هیچ لذتی بالا تر از لذات دنیایی نیست ولی اشتباه می کند . برای درک بهتر موضوع به توضیح زیر دقت کنید : حکما می گویند که وقتی تعادل بیولوژیکی بدن به هم می خورد و انسان با غذا ، خواب ، ارضاء جنسی و ... آن را به حد تعادل می رساند خیال می کند که الآن لذت برده است . در حالی که این تنها یک حس راحتی است ، حسی است که همیشه قبل آن یک «الم» (احساس ناراحتی و درد) است ، انگار این حس ، حس لذت نیست بلکه حس عدم الم ،عدم گرفتاری و عدم سختی است . می توان این طور بیان کرد که در این حس انسان از یک حالت منفی به حالت صفر می رسد . و این حس موقتی است چرا که بعد از رفع گرفتاری و الم و بعد از ارضاء میل و وقتی که انسان به حالت تعادل و صفر رسید چیزی نمی گذرد که برای انسان یک نواخت وعادی می شود و دیگر آن حس لذت کاذب از بین می رود . اما لذت معنوی مشوب به الم نیست و در نتیجه موقتی نیست و کماکان ادامه دارد . حسی است که انسان را از حالت صفر به حالت مثبت در می آورد ، چرا که پشت زمینه آن یک الم و گرفتاری و کاهنده و منفی کننده نبوده است . در چنین حسی بن بست و انتها معنا ندارد . یکی از مصادیق این حس و این لذتِ معنوی ، ذکر است . حالا که لذتی بهتر برای جایگزین کردن لذات مادی پیدا کردیم ، می توانیم لذت ذکر را جایگزین لذات مادی کنیم و از لذات دنیایی وارسته شویم . باز تاکید کنم بحث ما خشکاندن غریزه لذت نیست بلکه تغییر آن چه از آن لذت می بریم از دنیای پست و نا چیز به چیزی عالی و معنوی مثل ذکر است . 🍃 🌺🍃 @takooda