در تفسیر این آیه فرموده اند کسی که خدا را فراموش کنـد و با او قطع رابطه نماید، راهی جز دل بستن به دنیا برایش باقی نمی ماند و تمام سعی و تلاشش به دست آوردن زندگی بهتر دنیایی خواهد شد. او روز به روز به زندگی دنیایی اش توسعه می دهد و با آن و لذت هایش سرگرم می شود؛ اما این لذتها، چه کم باشد و چه زیاد، او را آرام نمی کند؛ چرا که هر چه دست آورد، باز غم چیزهایی را می خورد که به دست نیاورده و از طرفی نگران است که دارایی اش را خاطر ناملایمات و مرگ و مریضی و ... از دست بدهد. پس انسان دنیاپرستی که از یـاد خـدا بـریـده -ثروتمند یا فقیر- همیشه در رنج و فشار به سر می برد؛ اما آن که در پرتو شناخت و یاد خدا می داند که در پس این زندگی و در نزد خدا حیاتی وجود دارد که آنچه بخواهد، در آن هست و هیچ آفتی در آن وجود ندارد که به او آسیبی برساند، دیگر از سرد و گرم زندگی دنیوی ترسی ندارد و به آنچه خدا برایش مقدر کرده ـ‌کم یا زیادـ خشنود است. | #تفسیر آیهِ ۱۲۴ سورهِ طه