🍁🍂🍁🍂 🍂🍁🍂 🍁 #داستان (اختصاصی جهاد تبیین) #هم_نفس_با_داعش قسمت بیست و هفتم بعد از ظهر پزشک اومد و گوشی رو بهش نشون دادم و مدلشم که بلد بودم بهش گفتم ... اومد سمت راستم وایساد و داشت ضربان قلبمو چک می‌کرد اروم بهش گفتم: امشب تنها فرصت تخلیه‌ی اطلاعاتی گوشی هستش... ما نمی تونیم زیاد اینجا بمونیم، موندن من اینجا برا خودیا خطرناکه، هر چقدر من بیشتر اینجا بمونم احتمال لو رفتن اونا بیشتره ... بازرسیتون که نکردن اون بیرون؟ _ نه به جز من همه رو بازرسی می‌کنن و منم چون جونتو نجات دادم کاری باهام ندارن... کلا اوضاع بیمارستان خیلی امنیتیه... _ نگران بچه‌هام... _ نگران چی؟ از یه هفته قبل براشون کارت پزشکا رو درست کردیم.. تو حواست به خودت باشه. ابو خلیل اومد اتاق. _ حالش چطوره؟ _ خوشبختانه اوضاعش خوبه... خودش اصرار داره زودتر ترخیص بشه اما بهتره که چند روزی تحت کنترل بمونه به هر حال اگه تصمیمتون به رفتن بودم تا 24 ساعت آینده باید بمونه تا مطمئن شم خطر رفع شده. دکتر رفت بیرون. _ ابو خلیل... اومد نزدیک تر... _ ما باید فردا از اینجا بریم. تا الآن به گوش همه رسیده که من اینجام، به صلاح نیس که بمونیم... _ چشم امیر... مقدمات رفتنتونو آماده می‌کنم. البته ما اسم شما رو نگفتیم، می‌دونن که شخص مهمی اینجاست ولی نمی دونن شمایید. _ در هر صورت برای فردا آماده باش... خودمو به تنگی نفس زدم که ماسکو برداشت و گذاشت جلو دهنم. .. قبل غروب، میز شام اومد تو اتاقم و ابو خلیل هم اومد تو. _ یه نفر مواظب بوده که غذا سالم باشه و خود آشپز از این غذا خورده _ آفرین.. خودت شخصا برو و مواظب اوضاع بیمارستان و رفت و آمدا باش که رفت بیرون. همه جای میزو نگاه کردم... زیر برنج... کشوی میز اما گوشی توش نبود... غذا رو خوردم و یه نفر اومد برا بردن ظرفا... گوشی رو گذاشتم رو میز تا راحت تر جابه جایی رو انجام بده که تو یه چشم به هم زدن گوشیا رو جابه جا کرد. طبق آموزشایی که بهمون داده بودن می‌دونستم چون ردیابی میشه بهترین محل برا تخلیه‌ی اطلاعات طبقه‌ی پایین یا بالای همین اتاق بود و ابوهاجر اصلیم تو همین بیمارستان اسیر شده بود و میشد بدون نیاز به هیچ کار اضافی، قفل موبایل رو باز کنن. بعد از تخلیه‌ی اطلاعاتی موبایل اصلی باید بهم بر میگشت تا بتونم از رو شماره های ثبت شده تماس هامو بشناسم و الا حتما لو میرفتم پس اونا یه شب فرصت داشتن برا تخلیه‌ی اطلاعات که زمان کمی نبود... *** موندنمون اونجا خطرناک بود... چون علاوه بر من ابوهاجر اصلی و یه تیم از نیروهای خودی تو بیمارستان بودن و هر لحظه امکان داشت لو برن. به محض اینکه موبایل اصلی با تغلبی جابه جا شد و اثر انگشتو تغییر دادم و یه چرخی تو موبایل ابو هاجر زدم به ابو خلیل گفتم که باید بریم... دستمو گرفت و بلندم کرد و چن تا اسپری برای تنگی نفسم تو کیسه تو دستش بود. کش اسلحه رو انداختم رو دوشم و باهاش راه افتادم. ده نفر جلو تر از من و ده یازده نفر دیگه پشت سرم راه افتادن و به طبقه‌ی پایین که رسیدیم دایره مانند شدن و سمت راست و چپم راه افتادن.. آروم به ابو خلیل گفتم: اینجوری که بدتر انگشت نما میشیم... _ فدات بشم امیر.. اگه کسی صدمه‌ای بهتون می‌زد من چی جواب خلیفه رو می دادم؟ احساس می‌کردم خودمو راحت‌تر از اونی که فکر می کردم پیش نزدیکای ابوهاجر جا کردم البته دوره‌ی تفلید صدایی که تو این مدتم داشتم خیلی بهم کمک می‌کرد. #ادامه_دارد 🇮🇷 https://eitaa.com/tanhamasiraaramesh