هدایت شده از ناشناسِ ترنمات
📪 پیام جدید گاهی که متحیر از زمینی، باید دست در دستان آن وجود آسمانی نهفته در درونت به پرواز در لایه‌های وجودی‌ات سفر کنی، تا فتح کنی قله‌های آسمانی‌ات را.. آنگاه در سکوت¹ به نظاره‌ی سفرت بپردازی.. خواهی دید که ذات اقدس اله تو را بی‌نظیری آفریده که هیچ‌گاه رهایش نکرده و بی‌دلیل در این عالم تودرتو که قد زبان کثراتش، به قدر فهم ادراک توست، قدم نگذاشته‌ای.. تردید نکن تو آمده‌ای تا برسی.. سکوت کن و به خودِ الهی‌ات اعتماد کن در آغوشش، ورای آنچه مردم مشغولند رسالت خویش را کشف کن.. این میان از آنچه تو را اسیر خویش می‌کند بپرهیز که این ماندن‌ها جز تلخی جمع عدم، برای حقیقت تو چیزی نخواهد بود.. غیرت و عشق خدا را در تنها برای او بودن به تصویر بکشان.. ¹سکوت: همه‌ی تو، او می‌شود و اوست دیگر که به صدا در می‌آید