مر و فرمان تو است كه در كارها دست می بریم، و در تدبیر تو (آنچه بر وفق مصلحت قرار داده اى) رفت و آمد می نمائیم.
(11) لَیسَ لَنَا مِنَ الْأَمْرِ إِلَّا مَا قَضَیتَ، وَ لَا مِنَ الْخَیرِ إِلَّا مَا أَعْطَیتَ.
از هر سودى جز آنچه فرمان تو بر آن رفته (آن را آفریده اى) و از هر نیكى جز آنچه بخشیده اى براى ما نیست.
(12) وَ هَذَا یوْمٌ حَادِثٌ جَدِیدٌ، وَ هُوَ عَلَینَا شَاهِدٌ عَتِیدٌ، إِنْ أَحْسَنَّا وَدَّعَنَا بِحَمْدٍ، وَ إِنْ أَسَأْنَا فَارَقَنَا بِذَمٍّ.
و این روز (روز) نو آمده و تازه اى است (از این جمله پیدا است كه این دعا را باید به هنگام صبح خواند، و بیان نشدن لفظ مساء در عنوان بعضى از صحیفه ها این سخن را تأیید می نماید، و با بیان شدن آن در بیشتر از نسخه ها هم منافات ندارد، زیرا مساء پایان روز است چنان كه صباح آغاز آنست، و بنابراین آنچه گفته اند: سزاوار است هر گاه این دعا به هنگام شب خوانده شود به جاى اصبحنا در جمله نهم و دهم امسینا بگویند، لازم نیست اگر چه طریق احتیاط گفتن هر دو قسم است) و آن بر ما گواه آماده اى است، اگر نیكى كنیم با سپاسگزارى ما را بدرود می نماید و اگر بدى كنیم با نكوهش از ما جدا خواهد شد (گفته اند: گفتار و گواهى دادن روز به زبان حال است و آنچه در آن واقع می شود در علم خداى تعالى به منزله شهادت و گواهى است، پس سزاوار است مؤمن گفتار آن را به گوش دل بشنود و به مقتضاى آن عمل نماید، و گفته اند: آن از باب تجسّم ایام و اعمال در روز قیامت است و حقّ هم همین است چنان كه روایات بر آن گویا است، و از آن جمله روایتى است كه سید علیخان «رحمه الله» در شرح صحیفه خود از كتاب كافى نقل نموده: حضرت صادق علیه السّلام فرمود: روزى نیست كه بر پسر آدم بیاید جز آنكه به او می گوید: اى پسر آدم من روز نو آمده هستم و بر تو گواهم پس در من نیكو بگو و نیك انجام ده كه روز قیامت براى تو گواهى دهم و پس از این هرگز مرا نخواهى دید، بنابراین اگر كسى روزى كار بدى انجام داد و پس از آن پشیمان شد نباید بگوید: فلان روز، روز بدى بود، چون روز بد نكرده است، و از این رو است كه از پیغمبر صلّى الله علیه و آله «چنان كه سید نعمت الله جزائرى رحمه الله در كتاب نور الأنوار فرموده» روایت شده: لا تسبّوا الدّهر فانّ الدّهر هو الله «روزگار را دشنام ندهید كه روزگار خدا است یعنى آن را خدا آفریده است» و اینكه از پیغمبر یا ائمّه معصومین علیهم السّلام رسیده كه از بعضى روزها دورى گزینید كه آن روز نحس و بد اختر است دلالت دارد بر اینكه دنبال فلان كار نروید كه انجام آن نیك نیست).
(13) اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ ارْزُقْنَا حُسْنَ مُصَاحَبَتِهِ، وَ اعْصِمْنَا مِنْ سُوءِ مُفَارَقَتِهِ بِارْتِكَابِ جَرِیرَةٍ، أَوِ اقْتِرَافِ صَغِیرَةٍ أَوْ كَبِیرَةٍ
بار خدایا بر محمّد و آل او درود فرست، و نیكى همراه بودن با این روز را روزى ما گردان، و ما را از بدى مفارقت و جدا شدن از آن بر اثر نافرمانى یا بجا آوردن گناه كوچك یا بزرگ نگهدار (وصف نمودن امام علیه السّلام گناه را به كوچك و بزرگ وصف اضافى است مانند بوسیدن زنى كه حرام است بوسیدن او كه گناه كوچك است نسبت به زناى با او بزرگ است نسبت به نگاه كردن به او، و همچنین است گناهانى كه در اخبار به نام كبائر تعیین شده مانند شرك به خدا و به ناحق دیگرى را كشتن و خوردن ربا و مال یتیم، و گر نه گناه كوچك و بزرگ نیست، بلكه همه گناهان بزرگ است و كوچكى بعضى از آنها نسبت به دیگرى است كه عقاب و كیفر آن بیشتر است، از حضرت صادق علیه السّلام روایت شده فرمود: الكبائر، الّتى اوجب الله عز و جلّ النّار علیها یعنى گناهان بزرگ آنست كه خداى عزّ و جلّ در برابر آنها آتش را واجب گردانیده).
(14) وَ أَجْزِلْ لَنَا فِیهِ مِنَ الْحَسَنَاتِ، وَ أَخْلِنَا فِیهِ مِنَ السَّیئَاتِ، وَ امْلَأْ لَنَا مَا بَینَ طَرَفَیهِ حَمْداً وَ شُكْراً وَ أَجْراً وَ ذُخْراً وَ فَضْلًا وَ إِحْسَاناً.
و در این روز براى ما نیكی ها را بیافزا، و از بدی ها تهى مان ساز، و دو طرف (اوّل تا آخر) آن را براى ما از ستایش و سپاس و پاداش و اندوخته (براى آخرت) و بخشش و نیكى پر گردان.
(15) اللَّهُمَّ یسِّرْ عَلَى الْكِرَامِ الْكَاتِبِینَ مَئُونَتَنَا، وَ امْلَأْ لَنَا مِنْ حَسَنَاتِنَا صَحَائِفَنَا، وَ لَا تُخْزِنَا عِنْدَهُمْ بِسُوءِ أَعْمَالِنَا.
بار خدایا زحمت و رنج ما را بر نویسندگان گرامى (فرشتگانى كه اعمال را می نویسند) آسان گردان، و نامه هاى (اعمال) ما را از حسنات و نیكی هاى ما پر ساز، و ما را نزد آنان به بدى كردارهاى خود رسوا مكن (در قرآن كریم «سوره تکویر، آیه 10» فرماید: وَ اذَ الصُّحُفُ نُشِرَتْ؛ یعنى و هنگامی كه نامه هاى «اعمال كه فرشتگان نوشته اند» گشوده شود، عبدالله ابن موسى ابن جعفر علیه السّلام گفته: از پدرم پرسیدم آیا هرگا