🍂‌ مگیل / ۱۱ داستان طنز اثر ناصر مطلق ✾࿐༅◉○◉༅࿐✾ حال خود را نمی‌دانم. نزدیک است از شدت خشم منفجر شوم. مسئول همۀ اینها مگیل است. من همه چیز را دست او سپرده بودم. او باید مرا به جای دیگری می‌برد و حالا دوباره خانه اول ایستاده ایم. به طرف مگیل برمی‌گردم. از روی زمین تکه تخته ای برمی‌دارم. آن قدر ناراحتم که می‌توانم همۀ جعبه های مهمات را روی سرش خُرد کنم. حیف آن همه محبت که به تو کردم، حیف آنهمه شکلات. بیچاره الاغ، باید می‌گذاشتم توی همین دره از سرما یخ می‌زدی و می‌مردی. چطور دلت آمد با من این کار را بکنی وقیح م، احمق، بی آبرو، مرده شورت را ببرند. تو هم باید مثل‌رفیق هایت تکه پاره می‌شدی. حیف تیر که توی آن مغز تهی‌ات خالی شود. حیف از کاه و یونجه نمک به حرام. تخته پاره را بلند می‌کنم تا به خیال خودم توی ملاج مگیل فرود آورم اما مگیل درست پشت به من ایستاده و با ضربه من شروع می‌کند به حرکت. از آنجا که افسارش به یک جعبه مهمات بسته شده دور خودش می‌چرخد و دم می‌گرداند. آن قدر سرعت گرفته و ترسیده که از زیر سم‌هایش برف آب و گل به سروصورتم می‌ریزد. اگر می‌توانستم ببینم لابد پشیمانی در چهره اش پیدا بود. دستم را جلو می‌برم تا نگه‌ش دارم. شده عین خر عصاری - دور خودت می‌گردی؟! هوش... مگیل می ایستد و من پیشانی‌اش را نوازش می‌کنم. تقصیر او هم نیست. من تقصیر دارم که همه چیز را دست او سپردم. آدم عاقل اختیارش را به یک الاغ نمی دهد؛ به یک قاطر چموش؛ آن هم قاطر شکمو و سر به هوایی مثل مگیل. حالا باید چه کار کنم! دوباره برگشته ام سر خانه اول. از مگیل می‌پرسم: میدانی باید چه کار کرد؟! اما او همچنان مشغول نشخوار است؛ مثل همیشه. یاد ضرب المثل پدرم افتادم که در این گونه مواقع می‌گفت: "از خر می‌پرسی چهارشنبه کی است!" خنده ام می‌گیرد ته دلم از اینکه یک شب دیگر اینجا بمانم راضی‌ام. اصلا دلم برای بچه ها تنگ شده بود. می‌خواستم کاری برای آنها بکنم. با مگیل دست به کار می‌شویم و جنازه بچه ها را یک جا جمع می‌کنیم. روی آنها یکی دو تا پانچو می‌اندازم. مثل گل‌هایی که از شر سرما زیر پلاستیک می گذارند. با برف رویشان را می‌پوشانم. در آن سرما هیچ جنازه ای بو نگرفته است؛ بخصوص جنازهٔ علی که بوی عطر میدهد و هر بوی دیگری را در خود می بلعد. بچه ها دوباره دور هم جمع شده اند؛ مثل همان روزهایی که در اردوگاه زیر یک چادر بودیم. حالا فقط من بین‌شان نیستم.   🌹@tarigh3