برای ۳۶۷ برادر شهیدم... برای آنان غرق در شادی ام ، چرا که به بالاترین سعادت رسیدند... اما ، برای خودمان غرق در اندوهم ، که سیصد دوست خدا را از دست دادیم... بی آنکه بشنویم ، بی آنکه که حس کنیم ... برای دفاع از تمدن عظیم مقاومت ، رفتند ... روز عاشورا را دیدند... کودکان و زنان و خانه های ویران شده به دست یزید امروز را ، و بیدار به آن قافله پیوستند... کاش حسین ع میان ما در کالبد میبود و میدید که این یاران آخرالزمانی اش ، بدون دیدن بهشت از بین انگشتان اباعبدالله ، رقص شهادت دارند... و ما هم که اینان را دیدیم و با ایشان زندگی کردیم از سر حسرت میگوییم... «یا لیتنا کنا معک....»