باسلام
عرض شد که پس از قتل مروان حمار ، آخرین خلیفه اموی ، دولت اموی در سال ۱۳۲ رسما برافتاد و بعد از آن در تاریخ فقط از دولت امویان آندلس یاد شده است که تا سال ۴۶۸ ادامه داشت و بعد از آن دولت‌های اسلامی دیگر جای آن را گرفتند.
دولت عباسی توسط همان سه برادر که گفتیم از نوادگان عبدالله‌بن عباس بودند در سال ۱۳۲ رسما تاسیس شد. این سه برادر ، ابراهیم و ابوالعباس‌سفّاح و ابوجعفرمنصور نام داشتند.
ابراهیم در ابتدا به مدت چندسال رهبر قیام عباسیان بود و همه دستورات را او صادر می‌کرد تا اینکه در همان ابتدای سال ۱۳۲ در طی جنگهای یادشده کشته شد و رهبری قیام به ابوالعباس‌سفاح رسید. در حقیقت نهضت عباسیان در زمان سفاح به پیروزی رسید و اولین خلیفه عباسی ، ابوالعباس‌سفاح بود که فقط ۴ سال خلافت کرد و در سال ۱۳۶ فوت کرد. تمام قتل‌عام‌هایی که گفتیم در بین امویان انجام شد را این آقا انجام داد و اینقدر در اینکار افراط کرد که به ابوالعباس خونریز معروف شد و سفّاح به معنی خونریز است. بعد از سفاح ، برادرش منصور جانشین او شد. ابوجعفر منصور از سفاح ، بزرگتر بود اما چونکه هجین بود یعنی مادرش کنیز بود لذا در نوبت خلافت بعد از سفاح قرار گرفت.
همه این اتفاقاتی که عرض شد در زمان امامت امام صادق ع صورت گرفت و دیگر از زمان منصور ، آن آزادی که امام صادق ع داشت از او گرفته شد و دوره اختناق دوباره شروع شد . در همین حدود ۵۰ سال که امام باقر ع و امام صادق ع ، کمی آزادی عمل داشتند خیلی شاگرد تربیت کردند و علومی که از اجداد مطهرشان مخصوصا علی ع و امام سجاد ع به ارث رسیده بود را تبیین و تدریس کردند و گسترش دادند و در زمینه علوم یونانی هم قدمهای موثری برداشتند و پایه‌های علم فقه و کلام و علوم قرآنی را محکم کردند و به تصفیه روایات پرداختند و روایات جعلی را از بدنه علوم تشیع زدودند و روش درست استنباط احکام از آیات و روایات را به علمای آن دوره یاد دادند و با خیلی روش‌های ابداعی که اهل حدیث (اهل تسنن) اختراع کرده بودند مثل قیاس و استحسان مخالفت کردند و....
این استکه این دو بزرگوار را پایه‌گذار مکتب تشیع می‌دانند و مذهب شیعه را مذهب جعفری می‌نامند که منتسب به امام جعفر صادق ع است. این دو امام معصوم ، دریایی از علم بودند و علم به معنای واقعی کلمه از این دو بزرگوار فوران می‌کرد و بسیاری از بزرگان اهل سنت هم از شاگردان ایشان بودند و بعضا برخی از آنها در دستگاه خلافت هم مقام و منصب داشتند.
خب برگردیم به کارهای خلفای عباسی . قبلا خدمت شما عرض کردم که اینها بلافاصله بعد از اینکه به قدرت رسیدند به روش‌های مختلف ، مدعیان خلافت ، همانها که بنی‌عباس را در راه رسیدن به قدرت کمک داده بودند کشتند.
اولین آنها ابوسلمه خلّال بود. این ابوسلمه از اهالی همدان و ایرانی‌الاصل و فارسی صحبت می‌کرد و تمام نقشه‌ها را برای قیام ، این آقا کشیده بود و بنی‌عباس خیلی به او مدیون بودند. ابومسلم خراسانی هم که از دوستان همین ابوسَلَمه خَلّال بود ، از طرف ابوسلمه در خراسان قیام کرد. خدمات این ابوسلمه به عباسیان اینقدر زیاد بود که اسم او را وزیر آل‌محمد گذاشتند و همین نفوذ و اقتدار ابوسلمه خیلی باعث پیشرفت آنها شد.
وقتی قیام پیروز شد ، ابوسلمه سه نامه به سه نفر از اهل‌بیت نوشت و از آنها خواست که خلیفه بشوند. یکی به امام صادق ع ، یک نامه هم به یکی از نوادگان امام حسن ع و یک نامه هم به یکی از نوه‌های امام سجاد ع. هرسه این بزرگواران ، دعوت ابوسلمه را رد کردند.
سفاح از این موضوع مطلع شد و در صدد قتل ابوسلمه برآمد و طی یک نامه به ابومسلم خراسانی که دوست ابوسلمه بود از او خواست که بعنوان خدمت به بنی‌عباس ، ابوسلمه را از سر راه بردارد.
ابومسلم ، یک نفر خراسانی را مامور کرد که از خراسان به کوفه برود و ابوسلمه را ترور کند و این اتفاق افتاد و ابوسلمه کشته شد.
ابوسلمه و ابومسلم دو ایرانی و دو دوست صمیمی بودند که یکی با قلم و نقشه و طراحی و سیاست ، باعث اعتلای بنی‌عباس شد و یکی با شمشیر. اما اختلاف این دو در این بود که ابوسلمه ، طرفدار اهل‌بیت بود و ابومسلم طرفدار بنی عباس. بالاخره شمشیر بر قلم پیروز شد و ابومسلم ، ابوسلمه را به قتل رسانید.
دومین آنها بنی‌الحسن ع بودند که اصلا عباسیان به اسم آنها قیام کردند و مردم را فریب دادند که قیام ما برای جلب رضایت آل‌محمد ص است و اصلا شعار عباسیان ، الرضا من آل محمد ص بود . یعنی ما قیام میکنیم که انتقام آل‌محمد را از بنی‌امیه بگیریم و آنها را به خلافت برسانیم وگرنه خودمان اصلا دنبال قدرت نیستیم.😳