- تاسیان -
افسوسِ چه را بخوریم، جوانی؟ ما هرگز جوان نبودیم.
آنه؛ تکرار غريبانۀ روزهايت چگونه گذشت، وقتی روشنی چشمهايت در پشت پرده های مه آلود اندوه پنهان بود.