کاش نقاش‌ها، فقط نقاش بودند و نویسنده‌ها، فقط نویسنده و بازیگران، فقط بازیگر و عکاسان، فقط عکاس و طلبه‌ها، فقط طلبه و سایر حرفه‌ها هم همین‌طور.
و این دو مزیت دارد؛
یک اینکه هر‌کس حوزه‌ی تخصصی خودش را بیش‌تر می‌شناسد و بیش‌تر گسترشش می‌دهد و متخصص حرفه‌ای‌تری می‌شود.
دو اینکه فردی که خارج از حرفه‌ای قرار دارد، راحت و با خیال آسوده‌تر می‌تواند متوجه بشود که حرفه‌ای که می‌خواهد در آن مشغول به کار شود، "دقیقا" چه فعالیت‌هایی در ذیل خود دارد.
مثلا نمی‌تواند خودش را گول زده و بگوید بازیگر می‌شوم و حین آن، انقلاب هم می‌کنم؛ برای خودش هم این‌طور بهتر است :)