. که می گفتند... . جامعه شناسی در ایران، رشته ناامیدی و بن بست است. فروپاشی اجتماعی، سیاهی، تباهی، شکست، پایان خوبی ها در جامعه مدام و مدام در تحلیل ها تکرار می شوند. یک استادی از همین جنس جامعه شناسان زمان دانشجویی ما میگفت: فکر کرده اید امروز اگر ایران به خطر بیوفتد جوانان این دوره حاضرند جان خودشان را به خطر بیاندازند. از این مدل تحلیل ها بسیار می نوشت و می نویسد. سر کلاس که بعضا جواب مخالف می شنید ناراحت می شد و در کمال باور به "آزادی" اگر مخالف نظر او سخن می گفتید رفتارش با شما تغییر می کرد و فورا می گفت: شما ایدئولوژیک حرف می زنید!! . . جامعه ایرانی زنده است حیات دارد علیرغم همه تبلیغات منفی، بی تفاوت نیست. آن جوان سبزواری یک سند از نسل پس از انقلاب بود و این جوان سندی دیگر. اما این اساتید اصرار بر تحلیل خود دارند. کوتاه هم نخواهند آمد چون حرف منفی و تحلیل ناامیدانه همیشه خریدار دارد! . . که می گفتند: ایثار و از خودگذشتگی در جامعه ایرانی مُرده است. سرتاپای این حافظان امنیت را طلا بگیرید کم است.