☜ امام موسی کاظم (علیه السلام) در گلایه از شیعیان فرمودند؛ ◆ لَوْ مَيَّزتُ شِيعَتِی لَمْ أَجِدهُمْ إلَّا وَاصِفَةٌ وَ لَوْ اِمْتَحَنتُهُمْ لَما وَجَدتُهُمْ إِلَّا مُرْتَدِّين وَ لَوْ تَمَحَّصْتُهُمْ لَما خَلَصَ مِنَ الْاَلفِ وَاحِدٍ وَ لَوْ غَرْبَلتُهُمْ غَرْبَلَةً لَمْ يَبْقَ مِنهُمْ إلَّا مَا كَانَ لِی، إنَّهُمْ طَالَ مَا اتَّكَوا عَلَى الْأرَائِِک، فَقَالُوا نَحْنُ شِيعَةُ عَلِيٍّ عَلَیْهِ السِّلَام، إنَّمَا شِيعَةُ عَلِيٍّ عَلَیْهِ السَّلَام مَنْ صَدَّقَ قَوْلَهُ فِعْلُه. شرح حدیث؛ ◆ اگر شيعيان خود را جدا و مشخص کنم، ◆ در میان آنان جز حراف نیابم. ◆ اگر آنان را امتحان کنم، ◆ همگی مرتد از کار در آیند. ◆ اگر آنان را در بوته آزمایش گذارم، ◆ از هزار نفر يک نفر خالص پیدا نشود. ◆ اگر آنان را غربال كنم، ◆ جز آنچه نزد من ست، در غربال نماند. ◆ آنان مدت‌ها ست، بر اریکه‌ها لمیده‌اند، ◆ و می‌گویند؛ ما شيعه على علیه السلام هستيم. ◆ درصورتی که شيعه على علیه السلام فقط كسى ست، ◆ كه اعمال او گفتارش را تصديق كند. الكافی، ج ۸، ص ۲۲۸. الوافی، ج ۳، ص ۳۵۱. مرآة العقول، ج ۲۶، ص ١٦١. تنبیه الخواطر، ج ۲، ص ۱۵۲. کشکول بحرانی، ج ۲، ص ۳۳۲.