با تمام محبت، با تمام دلسوزی به‌سراغ آن گروهی که از صمیم دل عربده می‌زنند و «یا حسین یا حسین» می‌گویند می‌رویم و می‌گوییم : ای برادر عزیز و ای خواهر باصفا! «حسین حسین»ات را با حمیّت بگو، اما زمینه‌ انسانیت این کار، آگاهی و کمی هوشیاری است. مبادا حتی «حسین حسین» گفتنت در راه ضدحسین مورد استثمار و بهره‌کشی قرار گیرد. ببینیم حسینی که به عشقش می‌گریی و به‌راستی می‌گریی، به عشقش ضجه می‌کنی و به‌راستی ضجه می‌کنی، به عشقش پول خرج می‌کنی و به‌راستی خرج می‌کنی، (آن‌هایی که برای خودنمایی خرج می‌کنند، انسان با آن‌هاطرف بشود ارزش ندارد، آن‌ها منافقند. ما فعلاً  آن‌ها را می‌گوییم که در آن‌ها خلوص و صفایی است) بگو این حسین چرا کربلا آمد؟ و چرا کشته شد؟ از گذشته به زمان حال بیا، امروز و آینده را هم نگاه کن. سرگذشت زنده‌ مولایمان حسین ع را به دقت مطالعه کن. ببین چه شد که حسین ع مدینه را پشت سر گذاشت و به مکه آمد. در آن روزهایی که همه‌ مسلمان‌ها به‌سمت مکه و برای مراسم حج هجوم آوردند، در روز هفتم، به جای اینکه به‌سمت عرفات کوچ کند به‌سمت کوفه حرکت می‌کند. چرا؟ این چراها را مطالعه کن! 📚 سیدمحمدحسینی‌بهشتی، درمکتب قرآن، ج۱، ص۲۰۷