اسیرِ ظلمات که شدی، برای روحِ سالم بردن از خطرِ سقوط، باید به کسی.. به جایی.. پناه برد..، یکی خودش می‌شود پناهِ خودش، برای خود می‌برد و می‌دوزد.. یکی شیطان را مأمنِ اَمنِ خود میابد.. آن دیگری تا به خودش بیاید سقوط میکند.. اما در این میان کسانی هم هستند که از ابتدای مسیر، ریسمانی را محکم چسبیده‌اند، راه ها را میان‌بر زده اند و رسیده اند... آن ریسمان، ریسمانِ عشقِ حسین علیه السلام و آنان همان سعادتمندان اند ... :))