به نظر می‌رسد آن‌چه را حکمایی مانند شیخ اشراق در تمایز و تقدم علم حضوری بر علم حصولی فریاد زدند یا آنچه را که امثال ملاصدرا در تقدمِ نگرش وجودی بر نگرش ماهوی برجسته کردند یا آنچه را امثال علامه طباطبایی در تقدّم و اشرفیّت و مبنائیّت معرفت أنفسی بر معرفت آفاقی بر زبان راندند، در این بحران کرونایی قابل لمس شده است؛ چیزی که معلمان فلسفه برای فهمیدن و فهماندن آن به دانشجویان حکمت جان به لب می شدند. هایدگر هم بی راه نمی گفت که با دیگران‌بودن مقوم هستی خاص انسان است. رسیدن به چنین معرفتی در این موقعیت مرزی و خاص،البته اما شرطی دارد، و آن این که در این وضعیتِ قرنطینه خانگی ِکرونایی، به دقت نظاره گر مجازی و دیجیتال شدن خود باشیم و اینکه ممکن است کم کم و نرم نرمک فضای حقیقی را فراموش کرده، به همین ارتباطات دیجیتال دل خوش کرده، و دچار حقیقتْ پنداری امورِ اعتباری و مجازی شویم. 💎✒️ مهدی سپهری ۲۱ رجب ۱۴۴۱ / ۲۶ اسفندماه ۱۳۹۸ @tollabolkarimeh 🌷