کپر نماد سنت منطقه است؛ نه سمبل محرومیت کپر بخشی از میراث فرهنگی و شیوۀ زیست مردمان جنوب شرق ایران است که بسیاری از مردم محروم یا متمکن تمایل به زندگی در این سازه‌‌های کهن را دارند. 🔸 کپرنشینی ناشی از موقعیت خاص آب‌وهوایی جنوب و جنوب شرق ایران است که معمولاً از ساختمان‌ها و چادرها خنک‌تر هستند و جایی دلپذیر برای زندگی در اقلیمی گرمسیری محسوب می‌شوند. این بنای مخصوص که با تنه، شاخه و برگ درخت نخل به وجود آمده، کپر نامیده می‌شود و قدمتی برابر با تاریخ معماری یکجانشینی دارد. 🔸 افزون بر آسان‌یابی و در دسترس بودن درختان خرما و نخل وحشی شاید انعطاف‌پذیر بودن این نوع معماری از دلایلی است که باعث نگهداری و پایداری آن شده است. زیرا در فصل‌های گوناگون سال این سازه امکان تغییر دارد. در تابستان با برداشتن شاخ و برگ درختان از اسکلت‌بندی اصلی کپر، سازه به ‌صورت مشبک در می‌آید و با ایجاد پنجره‌هایی شبکه‌ای فضای داخل آن تهویه می‌شود. در پاییز و زمستان هم با پوششی از شاخ و برگ و حصیرهای بافته‌شده از برگ درختان نخل وحشی بنا را عایق‌بندی می‌کنند. @AsrTarikh