📂زاینده‌رود، روزگاری زنده بود... 🔹پروژهء مدیریت يکپارچه منابع آب حوضهء زاینده‌رود، بر اساس تفاهم‌نامه بین شرکت آب منطقه‌ای اصفهان و شرکت ۳ inter و با پشتیبانی وزارت آموزش و تحقیقات آلمان از سال ۱۳۸۹ آغاز شد. سند مدیریت یکپارچه منابع آب زاینده رود، IWRM، هم با همکاری آلمان نگاشته شده و در ۲۰۱۷، در برلین منتشر شد. 🔸مدیر این پروژه، یک آلمانی ایرانی‌تبار به نام شهروز مهاجری است و حامی مالیش هم وزارت آموزش و تحقیقات آلمان است. 🔹هدف وزارت آلمانی از این نوع پروژه‌ها، حمایت از فنآوری‌ها و نوآوری‌های علمی و تجاری آلمان، جهت ارائهء راهکارهایی برای حل مشکلات کمی و کیفی منابع آبی است (= اختراعات جدیدشان را در جایی مثل ایران آزمایش می‌کنند، تا پس از کسب نتایج لازم، نقاط ضعفش را برطرف کنند. اختراعاتی که ممکن است اساساً کارکرد سلاح زیست محیطی داشته باشد. در دوران جنگ تحمیلی هم این آلمان بود که سلاح شیمیایی به عراق می‌داد و بعد پذیرای جانبازان شیمیایی بود تا اثر سلاح‌هایی را که خود ساخته بود، ارزیابی کند. البته خود شهروز مهاجری به صراحت گفته: «با اجرای این پروژه می خواهیم از فناوری‌های نوین آلمان در ایران به صورت آزمایشی استفاده کنیم.» چون، ما، آزمایشگاهیم!) دقت کنید! مدیریت حوزهء آب زاینده‌رود، از ۱۳۸۹ در دست آلمان‌ها بوده و اگر کسی فکر کند که آلمان‌ها، دوست ما هستند، احتمالاً باید در رده‌ء ناقص‌العقل‌ها جای گیرد. سوال اصلی آن است که اساساً چرا روز اول، مسوولان ما وارد این همکاری با آلمان شدند؟ چرا به جای تکیه بر توان داخلی، دست به دامن آلمان شدیم؟ 🔸نتیجهء این همکاری را امروز می‌بینیم... ثمرهء تلاش‌ آلمان‌ها، موجب خشکی این رودخانهء بزرگ و تاریخی شده است. لطفاً چشم باز کنیم و دست دشمن را در دشمنی ببینیم! 🔹پروژهء فوق، ۳ مرحله داشته که فاز ۱ و ۲ آن تمام شده و فاز سومش از ۱۳۹۷ عملیاتی شده. یکی از نکات قابل تأمل سند فوق که در ص. ۳۷ آمده این است: «استفاده از افزودنی‌های خاک جهت بهبود ظرفیت ذخیره آب و افزایش بهره‌وری» سوال: آلمان‌ها دقیقاً چه چیزی را به خاک اضافه می‌کنند؟ اثرات بلندمدتش چیست؟ شاید یکی از عوامل خشکسالی، همین دست بردن انسان در خاک با این قبیل افزودنی‌های پیشنهادی آلمان‌هاست! اما مدیریت یکپارچهء منابع آبی، IWRM، چیست؟ برای جلوگیری از اطالهء کلام، لطفاً پاسخ را در پست بعدی بخوانید. #حقایق_داغ @Truthsgram