📌مساله ما با روس ها این است که دیپلماسی پنهان و بازی چند لایه ای که دنبال می کنند را دقت نمی‌ کنیم. برای همین است که همیشه ما یک پله از آن ها عقب می افتیم، آن ها در روابطی که با ما دارند نسبت به ملاحظات ایران و منافعی که داریم بی توجه هستند. بی اعتنایی روسیه ریشه در محاسبات راهبردی آن ها درباره تهران دارد،یعنی یک جورایی خیال شان از بابت تهران راحت است موازنه سیاسی با شرق و غرب می تواند تهران را از وابستگی های آسیب زا دور کند.موضوعی که روسیه آن را نمی خواهد این مساله را دقیقا در ماجرای کریدور زنگزور می توان ارزیابی کرد. بزرگ ترین عامل در شکل گیری منازعه پیچیده قفقاز خود روسیه است که باعث سرد شدن روابط ارمنستان و تمایل آن ها به ارتباط با کشورهای غربی شد مسکو به احیای هژمونی تاریخی خود در اوراسیا و قفقاز جنوبی فکر می کند و آن را در قالب بازی قدرت ها می بیند و سعی می کند زنگزور را به عنوان تلاقی قدرت شرق و غرب تحلیل کند. بنابراین زنگزور برای تسلط کامل روس ها بر ژئوپلیتیک اوراسیا و قفقاز ضروری است از طرف دیگر ناتو نیز با سیاست های جدیدی که ارمنستان پیش کشیده وارد منازعه قفقاز شد،روس ها معتقدند اگر زنگزور را از دست بدهند ناتو از طریق ارمنستان وارد حوزه نفوذ آن ها در قفقاز و آسیای مرکزی خواهد شد. می‌خواهند بر مسیر زنگزور تسلط داشته باشند تا مانع نفوذ غرب در قفقاز و دریای کاسپین از طریق ترکیه و باکو شوند و هم اینکه از منافع ترانزیتی(و انرژی) مسیر زنگزور استفاده کنند. وقتی پاشنیان درباره توافقنامه دوجانبه با آذربایجان صحبت کرد و گفت نیازی به حضور روس ها در تکمیل روند صلح نمی بیند و دو کشور می توانند با هم توافق کنند معنایش این بود که روسیه برای شکل گیری صلح و مسیر مواصلاتی سنگ اندازی می کند و عملا با اعلام حضور خود در مسیر مواصلاتی و تسلط بر آن می خواهد مانع شکل گیری آن شود و تنها با مدیریت آن توسط خود با ایجاد این مسیر موافقت می کنند