حضرت آیت الله محفوظی : مرحوم حاج شیخ عباس قمی ( ره ) در کتاب سفینة البحار ، این روایت را آورده است : بنده ای را در قیامت به پیشگاه الهی می آورند و خداوند در بارهٔ او فرمان عذاب می دهد . عرض می کند : بارالها ، در باره ام امر به دوزخ فرمودی با آن که من در دنیا مسلمان و قاری قرآن بودم . خداوند می فرماید : ای بندهٔ من ، نعمت هایی را به تو دادم و شکر آن ها را به جای نیاوردی . عرض می کند : بارالها ، فلان نعمت را دادی تو را شکر کردم ، فلان نعمت را دادی تو را شکر نمودم . یک به یک نعمت ها را می شمرد و از شکرها نام می برد . خداوند می فرماید : بندهٔ من ، راست می گویی جز آن که کسیرا که من به دست او نعمت خود را به تو رساندم ، شکر نکردی و من با خود عهد نموده ام شکر نعمت هایی را که به بنده ای داده ام نپذیرم تا شکر کند کسی را که نعمت من توسط او به وی رسیده است . تردیدی نیست که شکر مخلوق ، علاوه بر این که اطاعت از فرمان خالق در حق شناسی از مخلوق است ، برای خود فرد هم آثار روحی و روانی چشم گیری دارد . امیر مؤمنان علی ( ع ) فرمود : آن کسی که به تو نعمت می دهد و شکرش را ادا می کنی ، اگر قلباً از تو راضی باشد ، شکرت بر خشنودی وفایش می افزاید و اگر بر تو خشمگین باشد ، شکر تو موجب صلاح ضمیر و عطوفتش می گردد . بر گرفته از کتاب اخلاق اسلامی @varesoon