والدین نسل آلفا آموخته‌اند که والدگری به معنای فراهم کردن امکانات و دارایی های مادی برای بچه ها است و خود را به عنوان "والدین خوب" معرفی می کنند. آنها در واقع هیچ تلاشی برای رشد آنها نمی کنند، بلکه آنها را به عنوان فرزندانی با هیچ مسئولیتی، بدون درک انتظارات دنیای واقعی، پرورش می دهند. چنین بچه‌هایی تحت تأثیر دارایی‌های مادی، در روند رشد خود ناچارند تمرکز خود را بر مسائل مطالعاتی، مهارت‌ها، نگرش، رفتار، صداقت، ارزش‌ها، شخصیت و ... از دست بدهند، که به دلیل این فرزندپروری ناموفق، اکثر آنها در نهایت نابالغ می شوند. بخش غم انگیز ماجرا این است که در نهایت والدین، جامعه، مدارس، دانشگاه، فرزندان خود را به دلیل ناتوانی آنها در انجام مسئولیت در زندگی حرفه ای و شخصی پس از رسیدن به سن بلوغ سرزنش می کنند. چگونه می توان انتظار داشت که یک کودک نازپرورده (تا سن نوجوانی) یک شبه بالغ شود؟ چنین جوانانی از دنیای واقعی می‌ترسند، و به دنبال منطقه راحتی هستند تا مانند بچه‌ها پنهان شوند. در بیشتر موارد، ما والدین سعی می کنیم همه امکانات، آسایش، کالاهای مادی و خدماتی را که در کودکی از آن محروم بوده ایم، به فرزندانمان بدهیم. در واقع محصول ما یک فرزندپروری نابالغ است