تمامی این مسائل به این نکه اشاره دارند که عادت اسرائیلی ها مبنی بر اینکه سرشان را زیر برف کنند و در مورد آینده اسرائیل صحبت نکنند، عملا واقعیت های بسیاری را دفن می کند. ترس و وحشت در مورد اینکه آینده حامل چه رویدادها و اتفاقاتی برای اسرائیلی ها خواهد بود، یک دغدغه اساسی برای آن ها است. آن ها عمیقا از آینده اسرائیل در هراسند. اسرائیلی ها همواره به قدرت نظامی خود و اینکه بر اساس ادعاهای خودشان ملتی برگزیده هستند، بالیده اند. این در حالی است که ترسی عجیب آن ها را از درون می بلعد. آینده اسرائیل از شهروندان اسرائیلی پنهان شده و عملا در مه و ابهام است. آن ها مایلند که از چشم انداز دینی و مذهبی در مورد "ابدیت" صحبت کنند و مثلا بگویند: "یک بیت المقدس متحد برای همیشه" و "وعده همیشگی خداوند به اسرائیل". با این حال، در درونِ خود آن ها هیچ سرنخی ندارند که فردا قرار است چه بر سرشان آید. خودفریبی برای اسرائیلی ها راهگشا نیست اسرائیل و جامعه آن، به نحوی که به هیچ عنوان در طول تاریخ در جامعه دیگری مشاهده نمی شود، درگیرِ سرکوب، انکار، و خودفریبی است. مثلا اسرائیلی ها به نحو گسترده ای نسبت به اینکه سرزمین یک ملت دیگر را اشغال کرده اند و به شدت در سرزمین های فلسطینی آپارتاید گونه رفتار می کنند، بی اعتنا هستند و آن را انکار می کنند. این در حالی است که کوهی از شواهد را می توان برای اثبات این مسائل ارائه کرد. کافی است از اسرائیلی ها بپرسید که اگر روزی فلسطینی ها اکثریت را میان رودخانه اردن و دریای مدیترانه کسب کنند، وضعیت برای اسرائیل چگونه خواهد شد؟ تنها و تنها شانه هایشان را بالا می اندازند. به هیچ عنوان نمی‌فهمند که در آینده رهسپار کجا هستند؟ آیا قرار است تا ابد با زورِ سنیزه زندگی کنند؟ آیا بهایی که به خاطر این رویکردهای اسرائیل پرداخته می شود، ارزشش را دارد؟ جالب اینکه این سوال ها را نیز وقتی از شهروندان اسرائیلی بپرسید، انگار با پرسش هایی رو به رو می شوند که تاکنون آن ها را نشنیده اند. با این همه، در هر حالتی، آن ها هیچ پاسخی ندارند. اسرائیلی ها واقعا هیچ پاسخی ندارند. این وضعیت حقیقتا وضعیتی اسفناک برای اسرائیلی ها است. یک جامعه با چنین وضعیتی و در شرایطی که سَر در برف دارد، تردیدی نیست که نمی تواند با چالش های ویژه ای که با آن ها رو به رو است کنار بیاید و آن ها را به درستی مخاطب قرار دهد. اشغال و اشغالگری، که بیش از هر چیز دیگری، اسرائیلِ امروز را توضیح می دهد و تعریف می کند، عملا حامل چالش های بیشماری برای اسرائیلی ها است. با تداوم اشغالگری اسرائیلی ها چه اتفاق یا اتفاقاتی خواهد افتاد؟ چه آینده ای در انتظار اشغالگران(اسرائیلی ها) و اشغال شدگان(فلسطینی ها) است؟ آیا اشغالگری توان این را دارد که تا ابد ادامه پیدا کند؟ تا به امروز، من (نویسنده گزارش کنونی: گیدئون لِوی)، قانع شده ام که اشغالگری توان اینکه تا ابد ادامه پیدا کند را ندارد. تاریخ به ما یاد داده که مردمی که برای آزادی می جنگند(اشاره به فلسطینی ها)، در نهایت پیروز می‌شوند و رژیم های پوسیده ای نظیر رژیم اشغالگر اسرائیل، در نهایت و از درون فرو می ریزند. در واقع، زوال و نابودی آن ها از خودِ درونشان است و آن ها فی نفسه متزلزلند. با این حال، از آنجایی که اشغال اسرائیل ادامه می یابد و پایان آن نیز نزدیکتر می شود، باوری در من ایجاد شده که با توجه به روند تحولات، به احتمال فراوان به زودی اتفاقی خواهد افتاد و سرنگونی رژیم اشغالگر اسرائیل نیز، زودتر محقق خواهد شد. از این منظر، وضعیتِ اسرائیل شبیه به درختی است که به ظاهر تنومند به نظر می رسد اما از درون پوسیده شده است. »