💠
آفت اختلاف
🔹 همه كسانی كه در حوزه ‌ها و مراكز علمی دارند كار می ‌كنند هر كدام برای خود نظری دارند، این مشكلی در جامعه ایجاد نمی ‌كند؛ انسان باید بگوید و راهنمایی بكند و مشورت بكند اما در موضوعات، بالأخره یكی انجام بگیرد. این طور نیست كه انسان، علم قطعی داشته باشد به اینكه راه او درست است. انسان اظهار نظر می ‌كند بیان علمی دارد ارائه می ‌دهد و راهنمایی می‌ كند؛ اما در مقام عمل، بالأخره باید یك راه واقع بشود. 🔹 در خطبه 127 می‌ فرماید: «فَإِنَّمَا حُكِّمَ الْحَكَمَانِ لِیحْییا مَا أَحْیا الْقُرْآنُ وَ یمِیتَا مَا أَمَاتَ الْقُرْآنُ»؛ انگیزه حكمیت این بود كه اینها چیزی را كه قرآن احیا كرده است زنده كنند و چیزی را كه قرآن اماته كرده است اماته كنند. «وَ إِحْیاؤُهُ الاِجْتِماعُ عَلَیهِ وَ إِمَاتَتُهُ الاِفْتِرَاقُ عَنْهُ»؛ این است كه همه به قرآن تمسك كنند، إماته قرآن این است كه از قرآن، جدا باشند. 🔹 در خطبه 147 می‌فرماید: «وَ إِنِ اجْتَمَعَا فَاجْتَمَعَ الْقَوْمُ عَلَی‏ الْفُرْقَةِ وَ افْتَرَقُوا عَلَی‏ الْجَمَاعَةِ»؛ این تعبیر لطیفی كه از (رضوان الله علیه) و دیگران آمده است كه مثلاً عده‌ای
«اتحدوا علی ان لا یتحدوا»
این تعبیر ادبی، ریشه ‌اش در نهج ‌البلاغه هست. 🔹 فرمود كه «فَاجْتَمَعَ الْقَوْمُ عَلَی‏ الْفُرْقَةِ»؛ اینها اتفاق كردند كه با هم اختلاف داشته باشند؛ اختلاف داشتن، اجماعی اینهاست؛ اجماع كردند كه با هم نسازند. «فَاجْتَمَعَ الْقَوْمُ عَلَی‏ الْفُرْقَةِ وَ افْتَرَقُوا عَلَی‏ الْجَمَاعَةِ كَأَنَّهُمْ أَئِمَّةُ الْكِتَابِ وَ لَیسَ الْكِتَابُ إِمَامَهُمْ فَلَمْ یبْقَ عِنْدَهُمْ مِنْهُ إِلاَّ اسْمُهُ وَ لَا یعْرِفُونَ إِلاَّ خَطَّهُ وَ زَبْرَهُ»؛ اینها قرائت قرآن و امثال ذلك را می ‌دانند؛ اما خطوط كلی و راهنمایی های اصیل قرآن را پشت سر گذاشتند. 📚 سوره مبارکه آل عمران جلسه 208 🌐https://eitaa.com/whc_farhangi_semnan