شیوه بی شیوه
✍گفتگوی معصومه ابتکار و انسیه خزعلی را دیدید؟ بعیده خیلی ها دیده باشن. براشون مهم هم نبوده که ببینن. بهتر که ندیدید و وقت تلف نکردید. اما اونهایی که تماشا کردند چه برداشت کردند؟ دو طرف میز دو خانم از دو جناح مختلف هر پو مدیر کشور که دائم یکدیگر را به «ترک فعل» متهم میکنند و مجری که فقط بلد است یک سوال را بپرسد :«چرا در همان نقاط اتفاق نظر پیش نرفته ایم؟»
خوب جمع بندی شما چیست؟
✍یکی میگوید شما در آبان مردم را کشتید و دیگری میگوید الان بیگناهان در زندانند. یکی میگوید دخترک معصوم را کشتید عذرخواهی نکردید و دیگری میگوید دخترک معصوم را در حمام تیرباران کردید. خوب نتیجه؟
✍شما باشید آخر گفتگو نخواهید گفت «لعنت به همه تان»؟. ممکن است بگویید خوب انسیه خزعلی باید پاسخ معصومه ابتکار را نمیداد،خویشتنداری میکرد. خوب نتیجه میشد مثل همه گفتگوهای مسخره قبلی که فسیلهای اصلاحات که کسی کاری باهاشان نداشت و همه ازشان عبور کرده اند را بیاوریم از قبر بیرون و دروغ بگویند و متهم کنند و نقش اپوزوسیون را بازی کنند و شما را متهم کنند. گیر کار کجا است؟
✍گیر کار صدا و سیمای آماتور و خام است که هنوز نمیداند برای ایجاد احساس گفتگو در مردم سراغ این جماعت نفله نباید رفت؟ جایی دیدم وحید جلیلی عزیز میگفت بنا داریم این خودگنده پندارها را کنار بگذاریم و صدا و سیما را به مردم، به عموم مردم، نزدیک کنیم تا فعال باشند و نه مخاطب منفعل. به جای کف و هورا و کنار ایستادن، بیایند خودشان سخن بگویند. خوب چه شد پس؟ لااقل بروید سراغ همان دختر و پسر کف خیابان به خدا بهتر از این دار و دسته خاتمی اند. به چه زبانی بگویند دیگه از این ها گذشته اند. بروید سراغ همان بلاگرهای فعال کف مجازی. بابا به خدا اینها صادقانه تر از کرباسچی و ابتکار و کی و‌کی حرف میزنند. بروید سراغ اینهمه جوان خوشفکر که به آینده کشورشان فکر میکنند و حرف نو و جدیدی دارند.
✍گفتگو را در قالب و قیافه نباید ببینید فقط، بلکه برآیند یک برنامه باید احساس تعامل و و مفاهمه و طرح نظر باشد. طرح نظرات زنده امروز. گفتگویی که تهش محکوم کردن مشترک نظام و زمین بازی باشد و ناامید کردن شما از اصل گفتگو را به ارمغان آورد، این که گفتگو نیست، تک صدایی است مرگ تدریجی گفتگو است. گفتگویی که مخاطبش احساس نمیکند سخنش از زبان یکی از دو یا چند طرف مطرح میشود، گفتگو نیست، نبش قبر است. نبش قبر یک مشت پیرو پاتال دور انداخته شده همیشه وراج و همیشه کم کار و تاریخ گذشته.
✍از ابتدای اتفاقات این چند ماه خواستم بگویم، گفتم بی خیال شوم. ولی انصافا نمیشود اینطور. این درست نیست که در دورانی که کشور مثل نان شب محتاج «تبیین» است، صدا و سیما این طور ول معطل باشد.
علی مهدیان
@women92