. شکسته‌خاطر و آزرده‌جان و خسته تنم کسی مباد چنین زار و مبتلا که منم نهاده‌اند ز روز نخست بر دل من غمی که تا دم مردن نمی‌رود ز تنم بلای جان من این عقل مصلحت‌بین است بیار باده که غافل کنی ز خویشتنم به رشحه‌ای ز من ای ابرِ فیض‌بارِ کرم مکن دریغ، که آخِر گیاهِ این چمنم منم عزیز خرابات، پیر کنعان کو؟ که بوی یوسف خود بشنود ز پیرهنم چو شمع، آتش سوزان درون جان دارم ببین به روشنی فکر و گرمی سخنم صفای خلوت جان من است شعر و شراب چو هست این دو، چه حاجت به باغ یاسمنم شوم نسیم و شبی در برت کشم چون گل ببوسمت لب و آنگه بگویمت که منم #علی_مؤیّد_ثابتی