بــــه دل هـــــوای تـــو دارم و بر و دوشت که تا سپیده دم امشب کشم درآغوشت چنان نسیم که گلبرگ ها ز گل بکند برون کنم ز تنت، برگ برگ ،تن پوشت گهی کشم به برت تنگ و دست در کمرت گهـــی نهم سر پــــر شور بـر سر دوشت چه گوشواره ای از بوسه های من خوش تر کـــه دانه دانه نشیند بــــه لالـــه ی گوشت گریز و گـم شدن ماهیان بوسه ی من خوش است در خزه ی مخمل بنا گوشت ترنمــــی است در آوازهــــای پایانــــی که وقت زمزمه از سر برون کند هوشت چو میرسیم بــــه آن لحظه هــــای پایانی جهان و هر چه در آن می شود فراموشت منزوی