بــــه دل هـــــوای تـــو دارم و بر و دوشت
که تا سپیده دم امشب کشم درآغوشت
چنان نسیم که گلبرگ ها ز گل بکند
برون کنم ز تنت، برگ برگ ،تن پوشت
گهی کشم به برت تنگ و دست در کمرت
گهـــی نهم سر پــــر شور بـر سر دوشت
چه گوشواره ای از بوسه های من خوش تر
کـــه دانه دانه نشیند بــــه لالـــه ی گوشت
گریز و گـم شدن ماهیان بوسه ی من
خوش است در خزه ی مخمل بنا گوشت
ترنمــــی است در آوازهــــای پایانــــی
که وقت زمزمه از سر برون کند هوشت
چو میرسیم بــــه آن لحظه هــــای پایانی
جهان و هر چه در آن می شود فراموشت
منزوی