اگر خداوند پيامبران وامامان را دوست دارد چرا از ڪشتن آنها جلوگيرے نڪرد؟ 🏷پاسخ: این بر میگردد به اینڪه ما مرگ را بد میدانیم و مفهوم درستی از مرگ را نگرفتیم، فرض ڪنید شما در اتاقی هستید، و پدر شما بیرون از اتاق و خیلی زیبایی هاے بیرون اتاق هست، ڪه در این اتاق نمیتوانی بهش برسی باید از این اتاق بیرون بروے تا به ان زیبایی ها برسی. آیا مشتاق نمیشوے از این اتاق خارج شوے؟ آیا پدرت تمام تلاشش را نمیڪند ڪه تو را از این اتاق بیرون بیاورد؟ از این روست ڪه مولاے متقیان علی (ع) می فرمایند: «وَأَكْثِرْ ذِكْرَ الْمَوْتِ وَمَا بَعْدَ الْمَوتِ، وَلاَ تَتَمَنَّ الْمَوْتَ إِلاَّ بِشَرْط وَثِیق؛ [۱] بسیار به یاد مرگ و منزلهاے پس از آن باش، امّا هرگز آرزوے مرگ مڪن مگر آنگاه كه صددرصد به رضایت الهى مطمئن باشى.» طبیعتا مومن، با مرگ از زندان به بوستانی آباد وارد می شود. امام حسین (ع) می فرمایند: «دنیا زندان مؤمن و بهشت ڪافر است! مرگ براے مؤمنین یك پلى میباشد ڪه ایشان بوسیله آن وارد بهشت خود میشوند و براے ڪفار یك پلى میباشد ڪه بواسطه آن داخل جهنم خود میگردند.»[۲] بنابراین براے مومن مرگ خواستنی و دوست داشتنی است، حضرت علی (ع) می فرمایند: «پسر ابى طالب مانوس‌تر است بمرگ از ڪودك به پستان مادرش.»[۳] 🏷و قرآن نیز، طلب مرگ را معیار و محڪی براے اثبات ادعاےجایگاه عالی در نزد خدا بیان می کند: «إِن زَعَمْتُمْ أَنَّكُمْ أَوْلِیَاءُ لِلَّهِ مِن دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُاْ المْوْتَ إِن كُنتُمْ صَادِقِینَ؛ [جمعه/۶] اگر مى‌پندارید ڪه شما دوستان خدایید نه مردم دیگر، پس آرزوے مرگ ڪنید اگر راستگویید (تا به جوار رحمت و نعمت دوست برسید)» 📚[۱]. نامه ۶۹ نهچ ابلاغه. 📚[۲]. بحار الأنوار، ج‌۴۴، ص: ۲۹۷. 📚[۳]. بحار الأنوار، ج‌۷۱، ص: ۵۷. 🔶السلام علیک یا امیرالمومنین علی علیه السلام