🌷 نکته تفسیری صفحه ۵۳۱🌷 بیان؛ یکی از بزرگ ترین نعمت های خدا به انسان: ما انسان ها از خاطرات خود با یکدیگر سخن می گوییم و جزئیات آن را نیز به خوبی توضیح می دهیم. همچنین اطّلاعات خود را در اختیار دیگران می گذاریم و علوم و دانش های گوناگون خویش را مو به مو به دیگران منتقل می کنیم، و این به ما اجازه می دهد که به علوم گذشته دسترسی داشته باشیم، و به وسیله‏ ی آن، از نردبان ترقّی و پیشرفت بالا رویم. به نظر می رسد که حیوانات و پرندگان نیز از نوع ویژه ای از سخن گفتن بهره مندند که برای ما شناخته شده نیست . در میان مخلوقات، انسان ها مورد لطف خاصّ خدا قرار گرفته اند و قدرت «بیان» یعنی روشن کردن مقصود خود برای مخاطب به آنان داده شده است. البتّه در عالم انسان ها، این بیان به شکل¬های متنوعی انجام می شود که آشکارترین نمونه‏ ی آن، سخن گفتن است؛ عملی که ما هر روز و هر ساعت با آن سر و کار داریم و شاید به سبب دائمی بودنش، به ارزش آن بی توجّه شده باشیم؛ امّا دقّت در آن نشان می دهد که فرایندی پیچیده در وجود انسان است. به راستی چه اتّفاقی می افتد که کودک زبان بسته‏ ی یکی دو ساله که در ابتدا تنها با اشاره و گریه کردن، خواسته های خود را می گفت، ناگهان زبان باز می کند و از خواسته ها، دردها، ناراحتی ها یا خوشحالی هایش می گوید؟ اصلاً چه اتّفاقی می افتد که خود ما سخن می گوییم؟ از یک سو دستگاه های صوتی برای ایجاد اصوات گوناگون با یکدیگر همکاری می کنند: ریه ها هوا را در خود جمع می کنند و آن را به آرامی از حنجره بیرون می فرستند؛ تارهای صوتی به حرکت درمی آیند و صداهای کاملاً متفاوتی را ایجاد می کنند که بعضی نشانه ی رضایت، و برخی نشانه‏ ی خشم، و دیگری برای کمک خواستن، و دیگری، علامت دوست یا دشمن داشتن است. سپس این صداها با کمک زبان و لب ها و دندان ها و فضای دهان، حروف الفبا را با سرعت و ظرافت خاصّی به وجود می آورند؛ گویی آن صدای ممتد و یکنواخت که از حنجره بیرون می آید، به اشکال و اندازه های متفاوت بریده می شود و حروف پدید می آیند. از سوی دیگر، پیدایش کلمات پرشمار و زبان های گوناگونِ جهان نیز یکی از شگفتی های خلقت محسوب می شود. انسان با پیشـرفت فکری، نام های گوناگونی بر اشیاء گذاشته، و برای انواع نیازهایش، واژه های فراوانی را پدید آورده است. جالب توجه اینکه انسان در ایجاد لغات و واژگان، به هیچ وجه محدود نیست، و به همین سبب، زبان‌های فراوانی با کلماتی بسیار در جهان وجود دارد که با گذشت زمان، زیادتر هم می شوند. غیر از سخن گفتن اما انسان راه های دیگری نیز برای بیان مقصود خود دارد؛ راههایی مانند نوشتن و انواع هنرها. به راستی اگر روزی این نعمت بزرگ از انسان ها گرفته شود، جامعه‏ ی انسانی به سرعت به انحطاط کشیده می شود و پس از مدّتی، به گروهی از حیوانات شبیه خواهد شد. پس بیجا نیست که خدای بزرگ پس از یادآوری انسان ها به نعمت وجود(خَلَقَ الاِنسان)، به نعمت بیان اشاره کرده است(عَلَّمَهُ البَیان) .