عَنْ أَبِي إِسْمَاعِيلَ قَالَ‏ قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ بَاقِرِالعُلُومِ رُوحِی‌فِدَاه: جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنَّ الشِّيعَةَ عِنْدَنَا كَثِيرٌ فَقَالَ رُوحِی‌فِدَاه: فَهَلْ يَعْطِفُ‏ الْغَنِيُ‏ عَلَى‏ الْفَقِيرِ؟ وَ هَلْ يَتَجَاوَزُ الْمُحْسِنُ عَنِ الْمُسِي‏ءِ؟ وَ يَتَوَاسَوْنَ؟ فَقُلْتُ: لَا فَقَالَ رُوحِی‌فِدَاه: لَيْسَ هَؤُلَاءِ شِيعَةً! الشِّيعَةُ مَنْ يَفْعَلُ هَذَا. الكافی؛ ج‏2؛ ص173 يكى از ياران حضرت باقرالعلوم روحی‌فداه به آن حضرت عرض کرد: شيعيان شما در منطقه ما زيادند. حضرت فرمود: آيـا توانـگر آنان بر فقير مهر می‌ورزد؟ آیا نيكوكار از بدكار می‌گذرد؟ آیا مواسات و بذل و بخشش دارند؟ گفت: خير. حضرت در بیانی حق و حکیمانه فرمودند: اينان شيعه نيستند! شيعه كسی است كه چنين باشد.