دلی که از اضطرار و غربت و گریه‌ها و بی‌تابی امام زمان باخبره ولی کاری نمی‌کنه؛ نه تلاشی نه خستگی؛ نه بی‌خوابی؛ هیچ کاری برای حضرت نمی‌کنه؛ اون دل نیست...... کمترین کار برای امام زمان دعای واقعی برای حضرت هست؛ دعا با سوزِ دل.... مگه نشنیدیم که حضرت گفتند برای فرجِ من زیاد دعا کنید‌. دعایِ مومن موثره... چرا برای تنهایی و اضطرار و طرد شدگی حضرت دعا نمی‌کنیم. چرا دعاهای ما فقط لقلقه‌ی زبان هست!!!! دعاهای ما دعا نیست؛ وگرنه تا به الان این همه اللهم عجل لولیک الفرج ما رو به تو رسونده بود. تا حالا شده همونطوری که برای مشکلات خودمون نذر می‌کنیم و به دیگران می‌سپاریم دعا کنند؛ برای اضطراب و تنهایی مولامون نذر کرده باشیم؟!؟! قلبمون سوخته که به دیگران بسپاریم برای حضرت دعا کنند‌!! امام صادق فرمودند: اگر شما هم مثل قوم بنی اسراییل با اضطرار و ضجه دعا کنید و به این تمنا برسید ظهور تحقق پیدا می‌کنه. تا حالا شده به این فکر کنیم که لیاقتِ ما کمتر از حکومت امام زمان نیست؟!