🌷 نکته تفسیری صفحه ۳۸۵🌷 پیروزی مستضعفان: یکی از مسائلی که در نظریات و نتیجه گیری های ما اثر بسیار دارد، «محدود بودن در زمان» است. ما بدین سبب که در حصار زمان محصوریم و گذشته و آینده‏ ی خود را نمی بینیم، معمولاً با توجّه به زمان حال قضاوت می کنیم. تاریخ نشان می دهد که در بسیاری از قرون و اعصار، حکومت و فرمانروایی بر مردمِ زمین، در اختیار افراد ستمگر بوده است و قدرت های بزرگِ جهان معمولاً از عدالت و مهرورزی بویی نبرده اند. مردمی که در سیطره‏ ی فرمان روایی چنین قدرت هایی بوده اند، در هاله ای از یأس و نومیدی قرار داشته و هرگز سقوط قدرتمندان و حاکمان ظالم را باور نمی کرده اند. از طرفی، خود آن حاکمان نیز چنان بر مسند فرمان روایی شان تکیه زده بودند که گویی هیچ‏کس و هیچ‏ چیز جلودار آنان نیست و تا دنیا دنیاست، آنان همچنان بر مرکب قدرت سوارند! یکی از روشن ترین نمونه های این واقعیت تاریخی، حکومت جبّارانه‏ ی فرعون و اسارت مظلومانه‏ ی بنی اسرائیل در چنگال اوست. به فرموده‏ ی قرآن، او مردم مصـر را به دو گروه تقسیم کرده بود: «قبطیان» که بومیان آن سرزمین بودند و «سبطیان» که از نسل یعقوب بودند و پس از مهاجرت خاندان یوسف از کنعان به مصر زیاد شده بودند و بخش بزرگی از مردم آن سرزمین را تشکیل می دادند؛ امّا پس از پشت کردن مردم مصر به تعالیم یوسف ، مورد بی مهری واقع شدند و قبطیان آنان را به بردگی گرفتند. فرعون با تمام توان به بنی اسرائیل ظلم می کرد و در صورت احساس کوچک ترین خطر، با بی رحمی تمام با آنان رفتار می نمود؛ تا جایی که از ترس شورش ایشان دستور داد که سر پسربچّه هایشان را ببرند و زنانشان را به کنیزی و خدمت بگمارند. شاید تصوّر شدّت ظلم فرعون و مظلومیّت بنی اسرائیل برای ما غیر ممکن باشد و ما نتوانیم به یأسی که بر آن قومِ مظلوم سایه افکنده بود، پی ببریم؛ امّا این چیزی بود که آنان در آن مقطع از زمان حس می کردند، و خواست خدایی که در دایره‏ ی زمان و مکان محدود نیست، چیز دیگری است. آیا هیچ یک از بنی اسرائیل باور می کرد حضرت موسی(ع) که اعجازآمیز در قصر خود فرعون بزرگ شده بود، بر ضد او قیام کند و به خواست خدا و در زمان کوتاهی، فرعون و دار و دسته‏ ی مغرور و متکبّرش را در میان امواج نیل رها کند و داستان فرعون و ظلم هایش را در کمتر از نصف روز برای همیشه پایان دهد؟ به راستی چه کسی گمان می کرد که محمّد(ص) که در قلب شرک و کفر قیام کرده و پس از مدّتی برای حفظ جان خود از مکّه خارج شده بود، پس از ده سال، آنجا را فتح و از بت ها پاک کند و هم‏ اکنون نیز نام مبارکش هر روز چندین بار با احترام تمام بر زبان یک چهارم جمعیّت این کره‏ ی خاکی جاری باشد. آری، آنچه ما می بینیم، با آنچه خدا می خواهد، متفاوت است و همو می خواهد که سرانجام روزی ظلم و تباهی از همه ی زمین رخت بربندد و بندگان شایسته ی خدا که در مظلومیّت و اقلّیّت به سر می برند، بر آن حاکم شوند و به‏ وسیله‏ ی ایشان، نور توحید و عدالت بر سراسر زمین بتابد. پیشوایان معصوم ما فرموده اند که کامل ترین نمونه‏ ی خواست الهی در این آیه، ظهور امام عصـر(عج) است؛ بدین‏ صورت که خدا خاندان پیامبر(ص) و شیعیان ایشان را که همواره در مظلومیت به سر برده اند، به قدرت می رساند و زمین را به‏ وسیله‏ ی آنان از هر ظلم و ستمی نجات می بخشد. به امید آن روز. 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2936537296C81b5114eb4