نکته تفسیری صفحه ۴۱۶:
هیچ کس نمی داند که چه پاداش بی نظیری برایش پنهان شده است:
خدای مهربان در این آیات از بندگان خوب خود سخن می گوید؛ بندگانی که او را دوست دارند و او نیز آنان را دوست دارد و پاداشی وصف ناشدنی برایشان در نظر گرفته است. این آیات به سه ویژگیِ مهم افراد باایمان اشـاره می کنـد:
1ـ آنان در برابر آیات و نشانه های خدا بی تفاوت نیستند؛ بلکه با دیدن نشانه های قدرت و عظمت خدا در جهان هستی و شنیدن آیات او که بر پیامبرش نازل فرموده، به خدا توجّه می کنند و در پیشگاه او به خاک می افتند و در برابر شکوه و بزرگی اش اظهار کوچکی و فروتنی می کنند.
2ـ آنان در تاریکی شب و در آن هنگام که همگان به خواب رفته اند و از هیاهوی کار روزانه خبری نیست، از بسترهایشان برمی خیزند و به نماز و راز و نیاز با پروردگار مهربان خود مشغول می شوند. پیشوایان معصوم ما بارها پیروانشان را به شب زنده داری و نماز و عبادت شبانه ـ بهویژه در دقایق سحر و پیش از اذان صبح ـ توصیه کرده و برای آن پاداش فراوانی برشمرده اند. در روایتی از امام صادق علیه السلام می خوانیم: «هیچ کار خوبی نیست مگر اینکه پاداش روشنی در قرآن برای آن بیان شده است؛ مگر نماز شب که خدای بزرگ، ثواب آن را به سبب اهمّیّتش روشن بیان نکرده است.»
البتّه ممکن است همهی ما توفیق این را نداشته باشیم که هر شب برای عبادت و راز و نیاز بیدار شویم؛ ولی چه مانعی دارد که بعضی از شب ها برای مناجات با خدا برخیزیم و با منبع علم و قدرت و مهربانی خلوت کنیم.
3ـ به مستمندان و فقرا توجه و به آنان انفاق می کنند. سپس خدا در آیه ی 17، در جمله ای کوتاه، همگان را برای به دست آوردن پاداش های بی نظیر جهان آخرت تشویق کرده، می فرماید: «هیچ کس نمی داند که چه چیزهایی که مایهی روشنی چشم هاست، برای آنان پنهان شده است.» آری، واقعیّت این است که نسبت دنیا به آخرت، مانند نسبت عالم جنینی به دنیاست و ما تصوّر روشنی از پاداش¬های بی نظیر آن نداریم و تنها با توصیف هایی مبهم از وجود آن اطّلاع پیدا کرده ایم. آیا جنینی که در محیطی تنگ و تاریک زندگی می کند، از دنیا و خورشید و ستارگان و از غذاهای رنگانگ و لباسهای زیبایش خبر دارد؟! امّا خدای مهربان به ما خبر داده که پاداش هایی وصف ناشدنی در انتظار ماست که با دیدنش چشمانمان روشن می شود. در حدیثی از پیامبر صلوات الله علیه می خوانیم که خدا می فرماید: «برای بندگان شایسته¬ام نعمت هایی را فراهم کرده ام که هیچ چشمی ندیده و هیچ گوشی نشنیده و به فکر کسی هم نگذشته است.» خوب است بدانیم که آیهی 15، نخستین آیهی سجدهی واجب در قرآن است، و چنانچه کسی تمام آن را تلاوت کند یا از دیگری بشنود، واجب است سجده کند. البتّه برای چنین سجده ای وضو واجب نیست؛ ولی احتیاط واجب این است که پیشانی را بر چیزی بگذارد که سجده بر آن صحیح است.
🆔 https://eitaa.com/joinchat/2936537296C81b5114eb4