بسم الله الرحمن الرحیم سلام این آیات به نتیجه‌گیری می‌پردازد: حال که تو طعم یتیمی را چشیده‌ای و شکسته شدن دل را احساس کرده‌ای پس هیچ یتیمی را خوار مشمار. معلوم می‌شود گرچه اطعام و انفاق به یتیمان مهم است اما مهمتر از همه دلجویی و نوازش و رفع کمبودهای عاطفی آنهاست. و حال که تلخی فقر و تهی دستی را درک کرده‌ای پس هیچ سائلی را از خود مران و نیازش را چه در زمینه علمی و اعتقادی و چه در جنبه مادی پاسخ مثبت بده. ضحی۹،۱۰ وحال که تو طعم لطف خدا را بعد از دلشکستگی و فقرچشیده‌ای وارزش جود و کرم و رحمت خدا را می‌دانی پس نعمت او را سپاس گوی و همه جا نعمتش را یادآور و از مردم پنهانش مدار. اصولاً منش افراد کریم و سخاوتمند اینست که وقتی نعمتی به آنها رو می‌آورد برعکس بخیلان آنرا بازگو می‌کنند و شکر خدا را بجا می‌آورند و از آن مواهب در راه خدا استفاده می‌کنند. در حدیث از رسول الله(ص) آمده است: هر کس خیری به او برسد و آثارش بر او دیده نشود دشمن خدا و مخالف نعمتهای او شمرده می‌شود. البته بازگو کردن نعمتها برای افتخار و برترجویی نیست بلکه برای شکر خداست و این سبب می‌شود تا انسان کمبودها را کمتر احساس کند و هنگام از دست دادن متعلقاتش، جزع و فزع نکند و در سختیها گرفتار یآس و اضطراب نشود و با روحی آرام آماده مبارزه با مشکلات شود.ضحی ایه۱۱ یکشنبه۱۴۰۳/۹/۴