🔻 شهادت؛ آبروی ماست محمد بدیعی 🔸همیشه و در پس چنین حادثه‌هایی، حراف‌های پشت کیبورد و به دور از آتش معرکه، می‌نویسند که "آبروی جبهه مقاومت رفت". 🔹غرغروهای پشت میز نشین و قلیان‌کش و آیفون‌پرست و توییترباز و عاشق کافه و رستوران‌های سلف‌سرویس را چه به آبروی جبهه مقاومت؟! 🔸حکایت این جماعت، حکایت همان‌هایی که در آشوب‌های خیابانی ٨٨، در وبلاگ‌هایشان، بسیجیان کف میدان را نقد می‌کردند. 🔹کدام آبرو؟ آبرو زمانی می‌رود که تفنگ‌ها زمین گذاشته شود و دست‌ها به نشانه‌ی تسلیم بالا رود. 🔸آبرو برای مسلمانان در تاریخ معاصر، از فریادهای نواب صفوی و مدرس شروع شد؛ آبروی اصلی را خمینی به ما داد. 🔹آبرو یعنی در لبنانی که پیش از انقلاب، شیعیانش در اقلیت بودند، امروز حزب‌الله قدرتنمایی می‌کند. 🔸آبرو یعنی در عراقی که حرم مولا علی را با گلوله‌ی تانک می‌زدند، امروز شیعیانش با موشک، آمریکایی‌ها را به درک می‌فرستند. 🔹آبرو یعنی در یمنی که عبدالله صالح‌اش از صدام در جنگ با ایران پشتیبانی می‌کرد، امروز پهپاد بلند می‌شود و در تل‌آویو و در نزدیکی سفارت آمریکا منفجر می‌شود. 🔸آبرو یعنی ایران بزرگ که روزگاری متحد استراتژیک آمریکا بود، اسرائیل را پهپادباران و موشک‌باران می‌کند و اسرائیل از پاسخ نظامی، فرار می‌کند. 🔹روزنگار بازان فجازی به جای نگرانی برای "آبروی جبهه مقاومت"، نگران جهان‌بینی ماتریالیستی خودشان باشند. کور باد چشم نزدیک‌بین! ✔️ جامعه نیازمند تبیین و آگاهیست