فرياد تكبير حاضران به آسمان بلند شد؛ گرچه بر عده‏اى گران تمام شد. در اين موقع، يك چشمم ابن الرضا را مى‏ديد و چشم ديگرم ابوداوود را كه خشمگينانه مجلس را ترك مى‏كرد. اى كاش مى‏بودى و چهره در هم فرو رفته ابن داوود را مى‏ديدى. مجلس آن روز پايان يافت؛ ولى آنچه حاصل آمد بذر محبتى بود كه در دل‏هاى هزاران انسان حقيقت جو كاشته شد. من نيز از آن رو شيفته آن بزرگوار شدم. بعد در حالى كه با دست مجروحش اشك از ديدگانش مى‏سترد مرا در تنهائى گذاشت و رفت. . مائده(6 :(5. . همان. . جن (18 :(72.