من اگه یه چیزی یاد گرفته باشم که به درد زندگی خودم و روابط بین فردیم بخوره، اینه که به کسی که در مورد چیزی نگرانه، ناراحته، غصه‌داره، دلتنگه یا هر حس دیگه‌ای داره، چندتا چیزو نگم: - اینکه چیزی نیست (یعنی اصلا تو از پایه داری اشتباه احساس می‌کنی، نگرانی؟ نباش، چیزی نیس که، یعنی حس تو بی‌اعتباره) - خدارو شکر کن که ... (نتیجه خوبی نگرفتی؟ برو خداتو شکر کن، یکی بود مثل تو بود از وسط نصف شد، خونه اش هم ریخت روی سرش، یعنی اصلا اجازه نداری اینجوری حس کنی چون آدمای دیگه شرایطی بدتر از تو دارن) - تو اینجوری می‌کنی من عصبی یا ناراحت می‌شم (یعنی تو الان باید احساس خودت رو رها کنی و نگران این باشی که احساست چه تاثیری روی من داره) - تو قوی‌تر از اینایی (یعنی همین‌که این احساس رو داری و همین‌که اینو به من یا بقیه گفتی، یعنی ضعیفی) طرف مقابلمون یه بچه باشه و یا یه بزرگسال یا حتی اگه طرفمون خودمونیم، آدما دوست دارن احساسشون جدی گرفته بشه و در اون لحظه نه می‌خوان قوی باشن، نه می‌خوان با کسی مقایسه بشن و نه می‌خوان بدونن که از پسش برمیان. مخصوصا تو جمله‌های اولی که به طرف یا حتی به خودمون می‌گیم، مهمه که این حرفا نباشه. فقط تایید احساس، چون حسمون که اشتباه نمی‌کنه، فکرهای پشت سرش ممکنه اشتباه باشن ولی احساس ما در اون لحظه مثلا غمه یا خشمه، نمی‌تونیم بگیم نیست یا زیاد مهم نیست. ممکنه شما یه دیالوگ یه ساعته داشته باشین و بعد از اینکه به طرف حق دادین، تاییدش کردین و اجازه دادین خود واقعیش باشه، همه این حرفا رو هم بزنین‌ها، اما اول اون آدم یا خودتون رو جدی بگیرید، دست‌کم و نادیده نگیریدش و بعد افکار پشت سر اون احساس رو اصلاح کنید یا بیشتر در موردش حرف بزنید که احساس بهتری داشته باشه. آیا من در این کار موفق بودم؟ احتمالا نه همیشه، چون هر آدمی به دلایل مختلف، وسط روابطش ممکنه به غرایز اولیه انسانی برگرده، اما دارم سعی ام رو می‌کنم. شما هم سعی کنید. #روانشناسی #روابط_بین‌_فردی @zamanetafakor