#قرآن_و_عاشوراء 📝و ديگر در «احتجاج» سند به سعد بن عبدالله مرفوع مى‏شود كه گفت: سؤال كردم از قائم آل محمد صلى الله عليه و آله از تأويل: كهيعص. فرمود: اين حروف از مرموزات اخبار غيب است و خداوند بنده خود زكريا را بر اين معنى مشرف و مطلع ساخت. آن‏گاه از براى محمد به شرح كرد، همانا زكريا از خداوند خواستار شد كه اورا به اسماى خمسه آموزگارى كند. آن وقت جبرئيل فرود شد و اين نام‏هاى مبارك را به او تذكره كرد. زكريا چون ياد مى‏كرد محمد، على، فاطمه و حسن عليهم السلام را شاد مى‏شد و غم و اندوه او منكشف مى‏گشت و چون نوبت به حسين عليه السلام مى‏رسيد گلوگاه اورا گريه فشار مى‏داد، نفس متتابع مى‏گشت و دير برمى‏آمد: فقال ذات يوم: «إلهي ما بالي إذا ذكرت أربعة تسليت بأسمائهم من همومي، وإذا ذكرت الحسين تدمع عيني وتثور زفرتي؟» يك روز گفت: «اى پروردگار من! چه افتاد مرا كه چون فرا ياد مى‏آورم آن چهار تن را به اسماى ايشان منجلى مى‏شود هموم من و چون نام حسين را بر زبان مى‏آورم اشك من روان مى‏گردد و نفس من به ثوران مى‏افتد.» لاجرم خداوند اورا از قصه حسين آگهى داد. فقال: «كهيعص، فالكاف اسم كربلاء، والهاء هلاك العترة الطاهرة، والياء يزيد وهو ظالم الحسين، والعين عطشه، والصاد صبره.» «يا زكريا إنا نبشرك بغلام اسمه يحيى لم نجعل له من قبل سميا» [7/ مريم/ 19]. وحدثني أبي رحمه الله، عن سعد بن عبدالله، عن أحمد بن محمد بن عيسى، عن الحسن ابن علي بن فضال، عن ابن بكير، عن زرارة، عن عبدالخالق بن عبد ربه، قال: سمعت أبا عبدالله عليه السلام يقول‏ : لم يجعل الله‏ له من قبل سميا الحسين بن علي، لم يكن له من قبل سميا ، ويحيى بن زكريا عليهما السلام لم يكن له من قبل سميا، ولم تبك السماء إلاعليهما أربعين صباحا، قال: قلت: ما بكاؤها؟ قال: كانت تطلع حمراء وتغرب حمراء . چون زكريا اين كلمات را اصغا فرمود، سه روز در مسجد اعتكاف گزيد، در به روى صادر و وارد فرو بست، فرياد بكا و نجيب بلند ساخت، زار زار بگريست، سخن به مرثيه همى راند و همى گفت: «إلهي أتفجع خير جميع خلقك بولده؟ إلهي أتنزل بلوى هذه الرزية بفنائه؟ إلهي أتلبس عليا وفاطمة ثياب هذه المصيبة؟ إلهي أتحل كربة هذه المصيبة بساحتهما.» يعنى: «اى پروردگار من! آيا به فجع آوردى بهترين خلق خود را به فرزند او؟ اى پروردگار من! آيا فرود آوردى بلا و ابتلاى اين مصيبت را به خانه پيغمبر خود؟ اى خداى من! آيا درپوشانيدى على و فاطمه را جامه اين مصيبت؟ اى پروردگار من! آيا فرودآوردى غم و اندوه اين مصيبت را در منزل ايشان؟» از پس اين كلمات زكريا سر برداشت و گفت: «إلهي ارزقني ولدا تقر بها عيني على الكبر، فإذا رزقتنيه فأفتني بحبه، ثم أفجعني به كما تفجع محمدا حبيبك بولده، فرزقه الله يحيى وفجعه به، وكان حمل يحيى ستة أشهر وحمل الحسين كذلك.» عرض كرد: «الهى در اين پيرانه سر مرا فرزندى كرامت فرماى كه چشم من بدو روشن شود، چون كرامت كردى مرا، فريفته حب او فرماى، آن‏گاه به سوگوارى او به فجع بيفكن، بدان‏سان كه محمد حبيب خود را به سوگوارى فرزند به فجع افكندى.» خداوند مسألت اورا به اجابت مقرون داشت، به يحيى چشم اورا روشن ساخت، آن‏گاهش به مصيبت يحيى ممتحن بداشت. و مدت حمل يحيى شش ماه بود، چنان كه حسين عليه السلام نيز شش ماه در شكم مادر جاى داشت.» 📚سپهر، ناسخ التواريخ سيدالشهدا عليه السلام، 1/ 280- 281 قرآن و امام حسین علیه السلام در تلگرام https://t.me/qoranvamamhoosein کانال قرآن و امام حسین علیه السلام در ایتا http://eitaa.com/Qoranwamamhoosin