🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_270 وَ رُوِيَ‌ أَنَّهُ‌ ذُكِرَ عِنْدَ عُمَرَ بْنِ‌ الْخَطَّابِ‌ فِي أَيَّامِهِ‌ حَلْيُ‌ الْكَعْبَةِ‌ وَ كَثْرَتُهُ‌ فَقَالَ‌ قَوْمٌ‌ لَوْ أَخَذْتَهُ‌ فَجَهَّزْتَ‌ بِهِ‌ جُيُوشَ‌ الْمُسْلِمِينَ‌ كَانَ‌ أَعْظَمَ‌ لِلْأَجْرِ وَ مَا تَصْنَعُ‌ الْكَعْبَةُ‌ بِالْحَلْيِ‌ فَهَمَّ‌ عُمَرُ بِذَلِكَ‌ وَ سَأَلَ‌ عَنْهُ‌ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ‌ عليه السلام فقال عليه‌السلام إنَّ‌ الْقُرْآنَ‌ أُنْزِلَ‌ عَلَى النَّبِيِّ‌ صلى الله عليه و آله، وَالْأَمْوَالُ‌ أَرْبَعَةٌ‌: أَمْوَالُ‌ الْمُسْلِمِينَ‌ فَقَسَّمَهَا بَيْنَ‌ الْوَرَثَةِ‌ فِي الْفَرَائِضِ‌؛ وَ الْفَيْ‌ءُ فَقَسَّمَهُ‌ عَلَى مُسْتَحِقِّيهِ‌؛ وَ الْخُمْسُ‌ فَوَضَعَهُ‌ اللّهُ‌ حَيْثُ‌ وَضَعَهُ‌؛ و الصَّدَقَاتُ‌ فَجَعَلَهَا اللّهُ‌ حَيْثُ‌ جَعَلَهَا. وَ كَانَ‌ حَلْيُ‌ الْكَعْبَةِ‌ فِيهَا يَوْمَئِذٍ، فَتَرَكَهُ‌ اللّهُ‌ عَلَى حَالِهِ‌، وَ لَمْ‌ يَتْرُكْهُ‌ نِسْيَاناً، وَ لَمْ‌ يَخْفَ‌ عَلَيْه مَكاناً، فَأَقِرَّهُ‌ حَيْثُ‌ أَقَرَّهُ‌ اللّهُ‌ وَ رَسُولُهُ‌. فَقَالَ‌ لَهُ‌ عُمَرُ لَوْلاكَ‌ لَافْتَضَحْنَا وَ تَرَكَ‌ الْحَلْيَ‌ بِحَالِهِ‌. روايت شده است كه در ايام خلافت عمر بن الخطاب، در حضور او از زيورهاى كعبه و كثرت آن سخن به ميان آمد. گروهى (به عمر) گفتند: اگر آن‌ها را مى‌گرفتى (و مى‌فروختى) و با آن، لشكرهاى مسلمين را مجهز مى‌ساختى، اجر آن بيشتر بود. كعبه چه احتياجى به اين زيورها دارد؟ به دنبال آن، عمر تصميم به اين كار گرفت و از اميرمؤمنان عليه السلام دراين‌باره سؤال كرد. امام عليه السلام در پاسخ او فرمود: اين قرآن بر پيامبر صلى الله عليه و آله نازل شد در حالى كه چهار نوع مال وجود داشت: اموال مسلمانان، كه آن‌ها را (طبق دستور قرآن) به‌عنوان ارث مطابق سهام خاص در ميان ورثه تقسيم فرمود، و «فىء»(غنائمى كه از طريق جنگ يا غير جنگ به دست آمده بود) كه آن را بر مستحقانش تقسيم كرد، و خمس، كه آن را در موارد خود قرار داد، و صدقات (زكوات)، كه آن‌را در آن‌جا كه لازم بود مقرر داشت (و در ميان مستحقانش تقسيم فرمود). و در آن زمان زيورهاى كعبه وجود داشت و خدا آن را بر همان حال باقى گذاشت (و حكم خاصى براى تقسيم آن بيان نكرد) و اين امر نه از روى فراموشى بود و نه به دليل مخفى بودن مكان آن، بنابراين تو نيز آن را بر همان حال كه خدا و پيامبرش آن را قرار داده‌اند باقى بگذار (و از تصرف در آن صرف نظر كن). عمر (هنگامى كه گفتار امام عليه السلام را شنيد) عرض كرد: اگر تو نبودى رسوا مى‌شديم. و زيورهاى كعبه را به حال خود واگذاشت.