🌴#کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌹#حکمت_شماره_271 رُوِيَ‌ أَنَّهُ‌ عليه السلام رُفِعَ‌ إِلَيْهِ‌ رَجُلانِ‌ سَرَقَا مِنْ‌ مَالِ‌ اللَّهِ‌ أَحَدُهُمَا عَبْدٌ مِنْ‌ مَالِ‌ اللَّهِ‌ وَ الْآخَرُ مِنْ‌عُرُوضِ‌ النَّاسِ‌ فَقَالَ‌ عليه‌السلام أمَّا هذَا فَهُوَ مِنْ‌ مَالِ‌ اللّهِ‌ وَ لَا حَدَّ عَلَيْهِ‌، مَالُ‌ اللّهِ‌ أَكَلَ‌ بَعْضُهُ‌ بَعْضاً؛ وَ أَمَّا الْآخَرُ فَعَلَيْهِ‌ الْحَدُّ الشَّدِيدُ فَقَطَعَ‌ يَدَهُ‌. روايت شده است كه دو نفر را خدمت امام عليه السلام آوردند كه هر دو از بيت‌المال سرقت كرده بودند. يكى از آن دو، برده‌اى متعلق به بيت‌المال بود و ديگرى متعلق به بعضى از مردم. امام عليه السلام فرمود: «اما اين يكى (بردۀ بيت‌المال) خودش مال خداست و حدى بر او نيست (چراكه) بخشى از مال خداوند، بخش ديگر را خورده! و اما آن ديگرى بايد حد شديد بر او جارى شود (منظور از حد شديد همان حدّ سرقت است. و به دنبال آن دستور داد) دست او را قطع كردند.