راوی : آیت الله وحید خراسانی آیت الله شیخ حبیب الله گلپایگانی ، از علمای مشهور و پارسای مشهد بودند و هر مریضی که نزد ایشان می رفت آقای گلپایگانی دست شان را بر موضع بیماری گذاشته ، سوره حمدی می خواندند و بیماری اش بهبود می یافت . من یک روز از ایشان حکمت شفادهندگی دست شان را سؤال کردم . ایشان فرمودند : من مریض شدم و چون حالم بد شده بود ، به ناچار در بیمارستان امام رضا علیه بستری شدم . از عبادت و تهجد باز مانده و از این بابت بسیار ناراحت بودم . بیماری ام به طول انجامید و یک روز که بسیار ناراحت بودم از همان روی تخت بیمارستان به امام رئوف ع سلام عرض کردم و گله مندانه عرض کردم : ای امام عزیز ، من چهل سال تمام سحرها اول کسی بودم که پس از بازگشایی در حرم به شما سلام می دادم ، حالا نوبت شما است که دست این افتاده را بگیرید و در این گوشه بیمارستان از ما حالی بپرسید . این سخنان را گفتم و منقلب شدم . ناگهان فضا عوض شد دیدم امام رضا ع در یک باغ پر از گل ، روی تختی نشسته اند و من در کنار تخت هستم . حضرت بی آنکه با من سخنی بگویند ، دسته گلی از باغ برگرفته و به دست من مرحمت فرمودند ناگهان آن حالت از بین رفت و من دیدم در بیمارستان هستم ، اما بوی گل را احساس می کردم ، دستم را به هر جای بدنم که درد می کرد می گذاشتم و درد ساکت می شد . بدین ترتیب ، با عنایت حضرت دست من کیمیا اثر شده و ایشان این دست را وسیله شفای دیگران فرمودند https://eitaa.com/zandahlm1357