.......: چراغ قبر شاعر با اخلاص، مدّاح با وفا، مخلص اهلبيت عصمت و طهارت عليهم السلام ( (حضرت حاج آقاى هاشم زاده اصفهانى) ) فرمودند: در اصفهان يك تكيه بانى بود بنام ( (ميرزا محمد) ) كه ايشان حالاتى داشت. يك روز به او گفتم براى ماتعريف كن كه در اين قبرستان چه ديدى؟ گفت: يك روز جنازه اى را از بروجن بنام ( (آسيد حسن) ) آوردند اينجا دفن كردند، صاحبان آن جنازه بعد از اتمام دفن آمدند پيش من و گفتند: ما مى خواهيم هر شب سر قبر اين مرحوم چراغى روشن باشد، اين يك دله و پيت نفت و اين هم چراغ و اين هم مزد اين كارت، مبادا يادت برود و اين چراغ راروشن نكنى. گفتم: چشم روى چشمانم. آنهارفتند. من هم هرشب چراغ را سر قبر اين بنده خدا روشن مى كردم، تا اينكه يك شب زمستان هواخيلى سرد بود. گفتم، امشب ( (آسيد حسن) ) چراغ نمى خواهد؛ كى حالش را دارد توى اين سرما برود سر قبر چراغ روشن كند. ولش كن ؛ او مُرده وكسى هم نمى بيند. نفت هاى دَله و پيت را هم ريختم توى چراغ خودم. در اين هنگام ديدم يكى باشتاب در حجره را مى زند!، هم شب است و هم هوا سرد، اعتنا نكردم، گفتم: هركس كه هست يك مقدار در ميزند و بعد خسته مى شود مى رود، ديدم خير همينطور دارد در ميزند، بلند شدم دم در آمدم و گفتم كيست؟ گفت: در را باز كن. گفتم: توكى هستى؟ گفت: من سيد حسن هستم، نفتهايم را كه توى چراغت ريختى هيچى، چرا چراغم را روشن نكردى...؟ ترس و وحشت تمام وجودم را فرا گرفته بود، گفتم: چَشم ؛ آقا ديگه روشن مى كنم. گفت: مبادا ديگه چراغ قبر مرا روشن نكنى؟ گفتم: چَشم، آمدم بيرون كسى را نديدم. آمدم سر قبر و چراغ را روشن كردم. https://eitaa.com/zandahlm1357