.......: امامت، هم چنان در تبار ابراهيم بود و يكى پس از ديگرى قرن‌ها آن را به ارث مى بردند تا به پيامبر اكرم (ص) رسيد. آفريدگار فرمود: نزديك ترين مردم به ابراهيم، همان كسانى هستند كه از او پيروى كرده اند و آنها پيامبر و مؤمنان هستند؛ و خداوند، سرور مؤمنان است. (۱۴۳) اين مقام ويژه بود تا اين كه به دستور خداوند، على (ع) برگزيده شد و اين مقام در تبار برگزيده اشكه پروردگار به آنان دانش و ايمان هديه دادطبق فرموده خداوند: « و كسانى كه از دانش و ايمان برخوردار شده اند گويند بر وفق كتاب الهى تا روز رستاخيز درنگ كرده ايد » (۱۴۴)، استقرار يافت. اين مقام، تنها در ميان فرزندان على است؛ زيرا پس از محمد، پيامبرى نيست [تا اين بار سنگين را بر دوش كشد] امام ابر باران زا، آفتاب درخشان، سرزمين سينه گستر، چشمه جوشان، بركه و باغ است. امام، امين، دوست، پدرى مهربان و برادرى پندآموز است. » اين ها، كلام امام بودند كه يك بار ديگر در ذهن فاطمه نجوا شدند. اشك در چشمان فاطمه به خاطر مردم حلقه زد؛ مردمى كه در درياى ظلمت و گمراهى دست و پا مى زدند. كاروان به نزديكى ساوه رسيد. دى سرزمين پر فراز و نشيب، جاى پاى كاروانيان، خطوط اريبى ترسيم كرده بود. ادامه دارد....👇👇👇👇 https://eitaa.com/zandahlm1357