♨️آنچه" شریف آباد "دارد و "ابیانه" ندارد!
✍سید حسین پایدار اردکانی
دو سه روز قبل، فرصتی دست داد تا همپای دخترم در سفری دو روزه به روستای تاریخی و گردشگری ابیانه و شهرهای کاشان و قمصر سری بزنیم و از زیباییهای طبیعی و تاریخی این خطه از ایران عزیز بهره ببریم.
آنچه در این سفر کاملا بر من مشهود شد این نکته بود که شهرستان کاشان، محور توسعه خود را بر مبنای صنعت گردشگری قرار داده و در این راه نه با کسی تعارف دارد و نه تردیدی.
همه کاشان آماده پذیرش گردشگران است. از تابلوهای راهنمای مسافرین بگیر تا سنگ فرش خیابانها و آنچه در مقوله مبلمان شهری یک شهر توریستی جای میگیرد، همه و همه نشان میدهد که کاشانیها سالهاست میدانند چه میخواهند و فهمیده اند که برای ایجاد فرایند توسعه کاشان و خلق فرصت شغلی و رونق اقتصادی و جذب سرمایه و تولید فرهنگ و افزایش سرمایه اجتماعی و بهره بردن از سرمایه انسانیشان، کدام مسیر را باید طی کنند و به کدام سو و چگونه باید بروند.
به زبان ساده تر، کاشانیها دو دل نیستند. بر سر دو راهی قرار دادن" صنعت "یا "گردشگری" به عنوان محور توسعه قرار نگرفته اند. آنها صنعت و هنر تولید فرش ایرانی را هم در خدمت گردشگری قرار داده و آنرا به یک جاذبه توریستی بدل کرده اند.
اما آنچه برای من جالب بود، چیزهایی بود که ما اینجا در استان یزد داریم و آنها ندارند و اما آنها با وجود همین نداشته ها و با تکیه بر داشته های خود و کار منسجم و برنامه ریزی شده و آینده نگر و تبلیغات هدفمند و فراوان و ارائه آموزش به نیروهای انسانی خود برای جذب توریست، به مراتب بیش از ما در رونق گردشگری پایدار و تولید ثروت و شغل موفق بوده اند.
ابیانه، یک روستای تاریخی است در منتهی علیه یک راه فرعی که از آزاد راه نطنز- کاشان منشعب میشود. برای رسیدن به ابیانه، باید از کنار پنج روستا بگذریم تا در بلندای دشت کاشان، به این روستا برسیم.
جدا از اقلیم طبیعی سبز و خوش آب و هوای آن که خود، جاذبه ای گردشگریست،" سبک معماری خاص" روستا و" نوع پوشش محلی " ساکنین کم تعداد ابیانه، مهمترین فاکتورهای جذاب برای گردشگران است.
بیش از این هر چه هست، تبلیغات، برند سازی، آموزش و خلاقیت و تلاش برای جذب گردشگر است و اینهاست که ابیانه را ابیانه کرده.
اما اجازه بدهید نگاهی به استان خودمان و ظرفیتهای بالقوه آن در صنعت گردشگری بیاندازیم و ببینیم که ما چیزهایی داریم که حتی آنها هم ندارند، منتهی داشته هایمان در پس پرده بی خبری و سستی و تردید، مغفول و مجهول مانده است.
شریف آباد یکی از محلات کهن و تاریخی اردکان است که از دیر باز مهد همزیستی مسالمت آمیز پیروان ادیان الهی اسلام و زرتشتی بوده و هم اکنون نیز جمعی از این عزیزان در این محله ساکنند و مشغول زندگی هستند.
شریف آباد در کناره دشت کویر واقع شده. مزیت آن بر ابیانه این است که اینجا بر سر شاهراه مواصلاتی شمال به جنوب کشور است.
اگر آتشکده زرتشتیان ابیانه، سالهاست تعطیل شده و رو به خاموشی نهاده، در شریف آباد دست کم دو آتشکده همچنان فروزان است و پیروان این دین آسمانی، روزانه آداب دینی خود را در آنها به جای می اورند.
شریف اباد محل عبور دو قنات زنده اردکان است که از طریق پایابهای زیبای این محله میتوان به آب گوارای آن دست یافت.
اگر بانوان ابیانه به نوع پوشش سنتی خود شهره هستند، اینجا نیز بانوان بزرگوار زرتشتی، با پوششی به مراتب زیباتر، در کوی و برزن در حال تردد و گذران زندگی هستند.
اگر ابیانه سبک معماری خاص خود را دارد، شریف اباد نیز با نوع معماری مخصوص به خود که حتی با دیگر محلات اردکان متفاوت است، جلوه میکند.
ابیانه آنچه دارد، "جاذبه های طبیعی"، " نوع پوشش محلی ساکنین" و " سبک معماری خاص" خود است.
اینها را شریف آباد هم دارد.
ابیانه با آینده نگری، تبلیغات وسیع، برند سازی، خلاقیت، برنامه ریزی و بهره گیری از سرمایه انسانی و هنر ارتباطات، و در یک "فرایند توسعه مبتنی بر محور گردشگری" به این نقطه رسیده و اینها چیزهاییست که شریف آباد ندارد یا کمتر دارد.
اما آنچه شریف آباد دارد و ابیانه ندارد، بِرَند پر ارزش همزیستی مسالمت آمیز ادیان و پتانسیل تبدیل این محله به مرکز گفت و گوی ادیان در شهریست که خاستگاه نظریه جهانی گفت و گوی تمدنهاست.
مهم این این است که این سرمایه اجتماعی و داشته ها را بشناسیم و صنعت گردشگری را جدی بگیریم.
ما هنوز در استان یزد در دو راهی قرار دادن محور توسعه بر بستر " صنعت" یا" گردشگری " مانده ایم.
👇👇👇👇