#دورهمی_اردکانی_ها چِلَک ای چَش بادومی خیلی تو راس و رو هَمَسّی اما نَمِدونَم چرا یَگ ضَب توو هَمَسّی وَختی تو بَرام اَخم مُکُنی دل سرِ جاش نی کاسه چِلَکه، دیک دَمَره، معلومه آش نی گفتی گه اِلِی آکِله، مِثِّ عُمَرسّی دورِ تو بِگَردَم گِه تو مِثِّ قَمَرسّی این زَخِمِ زَبونُد تُرُش و تلخ و شیرینه من خُ بی‌تَوَقِیم نَمِشه دنیا همینه یَگ وَخ خَشی یَگ وَخ ناخَشی دَسِ خودُد نیس توو اِمِلِیِ عشقون نَمُخِی نُمره بدی بیس؟ اون روز گِه مُخواسَّم زِ لَبُد غنچه بِچینم ای غنچه‌ی گُل کاش، نَمُگُفتی بِرو هینَم شوتاب نَمِدونه چرا بَخچُد اِقه اَق شد این دندونِ کِرموو دوباره دیدی تو لَق شد؟ 📚 وَختی گِه دِلُم خَش بود ✍ #استاد_محمدرضا_دهستانی_اردکانی 📌سلام و ارادت، توی این دورُ و زمونه، آدم اِقدَری یک چیزایی مِبینه و یک چیزایی مِشنوئه گِه فقط پیشِ خود مِگه دلِ خَشِ اوروزا...دلِ خَش اوروزا گِه نه آشپزخونه‌ی اُپِن جایی بود و نه گازِ صفِی، نه نمای خونا سینگ بود و نه مَرکَبا ماشینای نوبَر، نه کسی سَرُش مِشُد سِت پرده و مبل یعنی چه؟!!!... اورزا نَنه توی مُدبَخِ سیاه و تاریک روی اُجاغ واشِ پوسِ پِسّایی گِه شِکسّه بود و هیزم درختِ پِسّه، آتیش دُرُس مِکرد و اُوگوش مِپُخت، تازه بعدِ اینگه آشپزیش خَلاص مِشُد و به قول خودون آتیش هنوز گُل داشت یکی مُشتِ اِسفَن رو آتیش مِرِخت، همینگِه بوی اِسفَن بلند مِشد شروع مِکِرد به صَلِوات خوندن.‌ اوروزا خونا خو حَمون نداشت مردم باث مِرَفتَن حمونِ دَر، تازه دَسشویا هم رواُونی بود یَنی چاه فاضلاب جایی نبود، آغ‌بابایی گِه رعیت و کشاورز بودن این بارِ دَسشویا رو پایِ درخت و دارا مِکِردَن، اصاً کسی نمدونَس کود شیمیایی چچیه؟!! اوروزا مَردم یک کِیفی مِکِردَن گِه من و تو، توو خُو هم‌نَمِتونم ببینم، توو دویس، سیصدمتر خونه بَرِ خودشون مِرَفتن ییلاق، قشلاق، توئسونا مِدیدی بُنه پُش کِردَن و دِرَن مِرَن صُفّه زیرِ بادگیر، تا به قولِ خودشون بادِ خُدِی گَلُشون خُوره، زمسونا هم مِرَفتن اتاقِ پهنا که اُفتوگیرُ گرم و خَش بود...(اصاً نه کولر و اسپیلت جایی بود و نه شوفاژ و پکیج...) اوروزا هَر که عَیون بود توو خونَش شیرِ اُوِ فشاری و شیرین داشت، هرکه هم نداشت باس مِرَف اَمبار اُو بیاره، اُو خُو نبود تِلنگه یخ! راسّی زانوآ اِقِدَری سامون بود گِه درد، سَرُش نَمِشد، مردم مِثِّ کُوک پِلّای اَمبار بالا و پایین مِکِردَن، پیر و جَوون هم نداشتِم همه بَرِ خودون یک پا ورزشکار بودِم حالا خُو تَخِه نَمِرِم دو قدَم گِه راه مِرِم نفس بَرون می‌یُفته، شِما خُو ماشالا پَهلُوون هَسی من خودُم رومِگَم گه اُوُم کُرتِ آخرِه ؛) اوروزا آدما اِقدَری سربه‌زیر بودن و نجیب گِه نگو، مِدیدی عاروس خونه مادرشوئر زندگی مُکنه و خَم به ابرواَم نمیاره تازه واشِ مادرشوئر غالیِ شریکی هم مِزَدن و مِبافتن، اوروزا مادرا توو گوشِ دخترُگاشون مِکِردَن " زن بُکُنه کاری، مرد بُکُنه کاری، تا بِچرخه روزگاری..." اوروزا اُمید توو خونا زنده بود مردم چه عاروس چه دومات مِدونَسَّن در همیشه بَرِ نیس رو یکی پاشنه بِگَرده مِدونَسَّن واشِ صبر و تحمل روزای خَش و خوب هم میاد، مِگی حالا مِثِ اوروزا هِ؟!! نَمدونم؟! چچی بِگَم... اوروزا اِقِدَری رفت و اومدا پُر بود گِه مردم فقط پیِ بونه مِگَشتَن گِه دور هم جمع بِشَن امید بودن بچای طافه بِرَن دانشگا یا سربازی، هَمَشون هم‌وَده مِشُدَن و جاخالیبا مِبُردَن و آش پی‌پیی(پشتِ پا) مِپُختَن، اوروزا دایی و خاله و عمه و عامو پِیَر و مادر جزِ قیش و قومای درجه یک بودَن مِثِّ حالا خُو نبود اصاً بچه، قیش و قومای پِیَر‌ و مادَرُش رو نَشناسه، مثلاً مِپرسه: ماما، اون زندیی گِه عینکی بود اِسمُش کی بود؟ یا اون یکی گِه معلم بود اِسمُش کی بود؟ یا اونی گِه یزده اِسمُش کیه؟!!! بینِ خودون باشه توی دور و زمونه‌ای زندگی مُکُنِم گِه از آسایش و امکانات هیچی کَم ندارِم؛ خونا اِقدری خَش و مَشتی شده گِه خیال مُکُنی دِره توو موزه توو مِری ولی از آرامشی گِه باد باشه، خبری نیس، از مهمون و مهمونی دادنا دِگِه خبری نیس اَگَرَم هِ اِقِدَری تشریفاتی بَرگُزار مُکُنِم گِه تا یکسال بَعدُش دِره کوفتِ اون مهمونی در میم! اینِ دِگِه بِگَم و بِرَم، هر که دعوت نَمُکنی نَکُنی ولی ننه و آغ‌بابا و پِیَر و مادر یاددون نَره، اینُگا میوه‌ی نایابند اَگِه از دَسون بِرَن، دِگِه رفتن؛ ماهی یگبار برکت رو بیاری خونادون، هم دلِ اونگا خَش مِشه، هم شما زندگیادون از یَگنَواختی در میاد(هَمَش خُو نمُخوان توو خونه بِشینَن گِه شِما بری...) ببخشی اَگِه پُر گَفی مُکُنَم، مِدونی؟ آدم گَف نَزَنه دِلُش فُغون در میاد... #سه‌شنبه_بخیر🌹 @zarrhbin