سلام . امروز ، روز بزرگداشت حضرت شیخ اجل هست. چندسطری درباره ی حضرت شیخ تقدیم به عزیزان: ابو عبدالله مشرّف الدین ابن مصلِح الدین معروف به شیخ سعدی وملقب به افصح المتکلمین (حدود 606 تا 690 یا 691 هجری ق) زندگی کرده است.به اختصار باید گفت: بیان او برانسجام لفظ ورقت معنی استوار است. شیوه اش ایراد معانی بسیار تازه ولطیف درالفاظ ساده وروان است با این ویژگی که درهمین الفاظ ساده همه ی شرایط فصاحت به حد اعلا رعایت شده است. خودش می فرماید: برحدیث من وحسن تو نیفزاید کس حد همین است سخندانی وزیبایی را والحق که شیخ حق دارد ازخودتعریف کند.چون هنوز نظیرش کسی نیامده که جرأت چنین ادعایی را داشته باشد. شهرتش بیشتر درغزل است .امیر خسرو دهلوی خواجوی کرمانی و حافظ اورا درغزل استاد دانسته اند. درقصاید ومدایحش صراحتی هست که درکلام دیگران نیست. او ملامت ونصیحت را باهم می آمیزد.گلستان وبوستانش را همگان می شناسند واین جا مجال پرداختن به این دواثر جاودانه نیست. علاوه برکلیات،رساله های آمیخته به نظم هم دارد.در دیباچه ی گلستان می فرماید: به چه کار آیدت زگل طبقی ازگلستان من ببر ورقی گل همین پنج روز و شش باشد وین گلستان همیشه خوش باشد. ودر پایان دیباچه ی گلستان با عذرخواهی ضمنی ازخوانندگان، می فرماید: امعان نظر درترکیب کتاب وتهذیب ابواب ،ایجازِ سخن مصلحت دید ،تا براین روضه ی غَنّا وحدیقه ی غَلبا(باغ بسیارودرهم درخت)چون بهشت ،هشت باب اتفاق افتاد. از آن، مختصرآمد تا به ملال نینجامد. بنده هم به همین مقدار درباره ی حضرت سعدی بسنده می کنم وامیدوارم مقبول افتد. فتاحی اردکانی(رضا)1400/2/1 @zarrhbin