کمتر کسی است که نام #شهید_ابراهیم_هادی به گوشش نخورده باشد، شهیدی که علاقه زیادی با ورزش باستانی داشت و درس‌های مردانگی که از گود زورخانه فرا گرفته بود را در ارتفاعات سر به فلک کشیده «بازی‌دراز» و «گیلانغرب» و دشت‌های سوزان جنوب به نمایش گذاشت. ابراهیم در نخستین روز از دومین ماه سال ۱۳۳۶ در محله شهید سعیدی حوالی میدان خراسان چشم به این دنیای خاکی گشود، چهارمین فرزند خانواده بود و پدرش مشهدی محمدحسین به او علاقه خاصی داشت. ابراهیم دوران دبستان را در مدرسه طالقانی و دبیرستان را در مدارس ابوریحان و کریم‌خان گذراند و سال ۱۳۵۵ دیپلم ادبی گرفت، از همان سال‌های پایانی دبیرستان مطالعات غیردرسی را شروع کرد، حضور در «هیئت جوانان وحدت اسلامی» و همراهی و شاگردی استادی نظیر «علامه محمد تقی جعفری» بسیار در رشد شخصیتی ابراهیم مؤثر بود. ابراهیم هم‌زمان با تحصیل، در بازار تهران مشغول کار بود. پس از پیروزی انقلاب در سازمان تربیت‌بدنی مشغول و بعد از آن به آموزش پرورش منتقل شد. اهل ورزش بود، با ورزش پهلوانی یعنی ورزش باستانی شروع کرد و در والیبال و کشتی مهارت قابل توجهی داشت. او هرگز در هیچ میدانی پا پس نکشید و مردانه ایستاد، حماسه‌هایش در این مناطق هنوز در یاد هم‌رزمانش می‌درخشد، او در عملیات «والفجر مقدماتی»، پنج روز به همراه بچه‌های گردان «کمیل» و «حنظله» در کانال‌های «فکه» مقاومت کردند و تسلیم دشمن نشدند. بیست‌ودوم بهمن‌ماه سال ۱۳۶۱ آخرین روزی بود که دوستان ابراهیم او را دیدند، همان روزی که مرد میدان شجاعت و دلاوری، مدال شهادت را بر گردن آویخت https://eitaa.com/joinchat/1448346089C1dcf6c3837