جنگ بود و صدام دست به حماقت عجیبی زد. نیروی هوایی عراق، در هفتم تیر ١٣۶۶ شهر «سردشت» را بمباران شیمیایی کرد. چهار نقطه پُر ازدحامِ شهر را. و فاجعه اتفاق افتاد: ۱۱۰ زن و مرد و کودک کشته شدند. چند هزار نفر مصدوم و مسموم.
چنین شد که سردشت «نخستین شهر ِ شیمیایی جهان» نام گرفت. اما فاجعه به این ختم نشد. فاجعه بعدی زمانی بود که اعضای شورای امنیت سازمان ملل، مصوبه‌ای را به رای گذاشتند؛ در محکومیت صدام و در محکومیت استفاده از سلاح شیمیایی. چه اتفاقی افتاد؟ آمریکا، آن را وتو کرد. آن را برای همیشه از دستور کار خارج کرد. به همین سادگی.
و باز فاجعه به این‌ها ختم نشد. بعد‌ها اسنادِ منتشر شده سازمان سیا، نشان داد که آمریکا از وقوع این حملات کاملا مطلع بوده و حتی عکس‌های ماهواره‌ای در اختیار صدام قرار داده بود.
امروز ۳۱ سال از آن روزِ شوم گذشت. مردمِ سردشت، امروز در خانه‌هایشان ماندند. صدام مُرد و جسدش هم پوسید؛ اما سردشتِ زخمى همچنان ایستاده. مثل سَرو ایستاده.
@zereeeshk_30ya30