🌸نکته تفسیری صفحه ۴۷۲ 🌸 کار خود را به خدا واگذاریم: از آیات قرآن و روایات استفاده می شود که پس از آن که مؤمنِ آل فرعون ایمان خود را آشکار کرد و به دفاع از موسی برخاست، فرعونیان برای نابودی او توطئه چیدند. آن مردِ باایمان نیز در مقابل توطئه‏ ی قوم خود، یک جمله‏ ی بسیار پرمحتوا به زبان آورد و با اعتقاد واقعی و از صمیم دل گفت: «من کار خود را به خدا می سپارم؛ زیرا او [حال و روز] بندگانش را می بیند.»، و در نتیجه‏ ی توجّه او به خدا و سپردن کار خویش به او، خدا نیز او را از شر توطئه های دشمنانش نگه داشت و عذاب سخت خویش را بر فرعونیان مسلّط کرد. «سپردن کار خویش به خدا»، یکی از درجات بالای ایمان است؛ چراکه انسانِ باایمان، در عین تلاش و کوشش برای رسیدن به هدف خود و استفاده از اسباب و وسایل مورد نیاز برای آن، باور دارد که تمام اسباب و علل جهان، در اختیار خداست و هموست که به آن ها قدرت تأثیر داده است. اوست که به چاقو قدرت برندگی، به آب خاصیت رفع تشنگی و به غذا توان رفع گرسنگی داده است. بنابراین، انسان مؤمن، در عین تلاش برای یک کار، دست یابی به نتیجه ی آن را به خدا می سپارد و از او می خواهد که چنانچه او خشنود است، آن کار به انجام برسد. بدون شک خدای مهربان نیز هرگز چنین بندگان باایمانی را به حال خود رها نمی کند و آنان را به هدف مورد نظرشان یا هدفی بهتر از آن می رساند. البته نباید چنین تصوّر کرد که سپردن کار به خدا، همیشه پیروزی ظاهری در پی دارد؛ بلکه همیشه خشنودی خدا را که همان پیروزی حقیقی است، برای انسان ارمغان می آورد؛ هرچند انسان در ظاهر به هدف خود نرسیده باشد؛ مانند امام حسین که هرچند در ظاهر کشته شد، هم خود به پیروزی و سرافرازی حقیقی رسید و هم سنّت و دین پیامبر را حیاتی دوباره بخشید. در روایات پیشوایان ما، از سپردن کار به خدا بسیار تجلیل شده است. در حدیثی از امام علی می خوانیم: «ایمان، چهار رکن دارد: توکّل بر خدا، سپردن کار خود به خدا، راضی بودن به خواست خدا، و تسلیم در برابر فرمان خدا.» در روایتی از امام صادق آمده است: «کسی که کار خود را به خدا واگذارد، در راحت ابدی و زندگی جاودانه‏ ی پربرکت است، و کسی که واقعاً کار خود را به خدا واگذارد، برتر از آن است که به غیر او بیندیشد.» #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 ┏━━━🍃═♥️━━━┓   @tartilvathdir96 ┗━━━♥️═🍃━━━┛